Ένα θέμα, το οποίο αντιμετώπισα μερικές –όχι όμως πολλές- φορές είναι αυτό, το οποίο ονόμαζα το σύνδρομο του γυμνού κτιρίου. Ένα κτίριο ή μία κινηματογραφική ταινία ή… οτιδήποτε κατασκευάζεται σε στάδια. Είναι περίπου, όπως ένα παζλ.
Τον κινητήρα όμως ενός αυτοκινήτου είναι δύσκολο να τον δείτε σε κομμάτια. Ούτε μέχρι τότε μπορείτε να τον αξιολογήσετε, διότι ακόμα είναι στη διαδικασία παραγωγής. Και ούτε είναι εφικτό να είσαστε μέσα σε ένα εργοστάσιο.
Ένα κτίριο όμως φαίνεται. Το βλέπετε, διότι δεν κρύβεται. Αλλά ακόμα ΔΕΝ έχει ολοκληρωθεί. Ούτε οι στάθμες του εδάφους δεν έχουν ολοκληρωθεί, αφού στη φάση της κατασκευής οι παρεμβάσεις είναι πάμπολλες.
Αυτό με έφερνε σε άβολη θέση, τις ελάχιστες φορές κατά τις οποίες συνέβαινε, διότι αναγκαζόμουν να εξηγώ πράγματα, τα οποία δεν χρειάζονταν, τη στιγμή κατά την οποίαν υπήρχε ΗΔΗ ολοκληρωμένη εικόνα σε σχέδιο (εννοώ του τελικού αποτελέσματος).
Το σύνδρομο του γυμνού κτιρίου έχω διαπιστώσει πως λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις και μόνο καχυποψία και δυσαρέσκεια προκαλεί.
Μάθετε πρώτα για τον τελικό στόχο (αποτέλεσμα) κα αφήστε τις διαδικασίες και τον τρόπο σε εκείνους, τους οποίους έχετε αναθέσει την υλοποίηση.
