(Καλοκαίρι κάποτε)
Ο καλύτερος και οικονομικότερος τρόπος μετακίνησης για έναν νέο άνθρωπο στην Ευρώπη ήταν στο παρελθόν το Interrail. Ίσχυε για τους μέχρι 26 ετών και έναντι ενός ανεκτά προσιτού κόστους μπορούσες να ταξιδέψεις σε ολόκληρη την Ευρώπη με τραίνο για έναν μήνα, χωρίς κάποια άλλη χρέωση. Άλλες εποχές, άλλες καταστάσεις.
Το αξιοποίησα δεόντως…
Δεν θυμάμαι τώρα εάν ήμουν στις Βρυξέλλες ή το Παρίσι και αφού είχα ολοκληρώσει την εκεί παραμονή μου, όπως προγραμμάτιζα επόμενος σταθμός ήταν το Λονδίνο. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως ήμουν στο Παρίσι και η διαδρομή για το Λονδίνο διεξαγόταν και μέσω του πορθμείου της Μάχης (Καλαί – Ντόβερ), διότι δεν υπήρχε ακόμα τότε το υποθαλάσσιο τούνελ.
Θεωρητικά είχα υποθέσει πως θα έπρεπε να φθάνω νωρίς σε κάθε πόλη ώστε να έχω χρόνο να εύρω τρόπο παραμονής, κάτι, το οποίο αποδείχθηκε σε κάθε περίπτωση μία άκρως αγχωτική και δύσκολη διαδικασία. Αλλά τα κατάφερνα. Ωστόσο αυτό είχε ένα σοβαρότατο μειονέκτημα. Εκτός εάν οι αποστάσεις ήταν κοντινές, ταξιδεύοντας νύχτα θα έχανα το… τοπίο! Και είναι λογικόν, αφού το τραίνο διέρχεται μέσω της ενδοχώρας και κατανοείς πολλά και μόνον από τη διαδρομή για μία χώρα.
Οπότε ξεκίνησα κάποια στιγμή από το Παρίσι με σκοπό να φθάσω στο Λονδίνο το απόγευμα. Και όντως αυτό συνέβη. Τώρα πολλά ενδιαφέροντα συνέβησαν σε αυτό το πρώτο μου ταξίδι για το Λονδίνο, αλλά δεν θα ήθελα να εστιάσω σε αυτά.
Όπως και να έχει το πράγμα φτάνουμε στο Λονδίνο. Μάλλον ήταν ο Σεν Πάνκρας ο τερματικός σταθμός. Κατεβαίνω σε άλλον κόσμο και προσπαθώ να προσανατολιστώ… Είχε νυχτώσει για τα καλά. Νόμιζα πως το απόγευμα του Λονδίνου θα είναι όπως της Ελλάδος. Πηγαίνω προς την έξοδο να έχω μία εικόνα του έξω… Σκοτάδι, όχι βαθύ αλλά σκοτάδι, φώτα, ψιλόβροχο και ακριβώς έξω μία… Rolls Royce! Θυμάμαι μάλιστα πως ήταν μία Phantom με σκούρο μπλε και… χρυσά χερούλια, αγαλματίδιο και μπεζ εσωτερικό!
Καλά πάμε σκέφτηκα! Καλός οιωνός! Είμαι όντως στο Λονδίνο!
Αλλά η Rolls Royce δεν περίμενε εμένα και εγώ έπρεπε να σκεφτώ που θα μείνω. Και φυσικά δεν είχα και ομπρέλα. Γυρίζω πάλι μέσα στο σταθμό να καθίσω κάπου και να οργανωθώ. Πηγαίνω στην τουαλέτα του σταθμού. Και τι να δω; Κάποιος Εγγλέζος είχε ξεχάσει την ομπρέλα του κρεμασμένη στην πόρτα! Ήταν μία πολύ ωραία και προφανώς ακριβή ομπρέλα, αλλά και πολύ μεγάλη, ώστε την καθιστούσε άβολη για ταξίδι στο στυλ το δικό μου, αλλά ήταν ό,τι χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Αμφιταλαντεύτηκα, διότι όπως και να έχει το ζήτημα επρόκειτο περί… κλοπής, αλλά τελικά θυμήθηκα την ιστορία και την αποικιοκρατία της Μεγάλης Βρετανίας και αποφάσισα να την απαλλοτριώσω. Κανένας δεν με πρόσεξε εξ΄ άλλου είχε τόση πολυκοσμία…
Κατευθύνομαι προς κάποιες καρέκλες και τι να δω;
Ένα αντίτυπο ενός πολύ δημοφιλούς βιβλίου τότε το Let’s Go Europe! Απέκτησα αρκετά αντίτυπα αργότερα σχετικά με τα ταξίδια αλλά ήταν ακριβό και τότε δεν είχα τη δυνατότητα να το αγοράσω. Στην Ελλάδα υπήρχε μόνο σε κάποια μεγάλα βιβλιοπωλεία των Αθηνών. Τι τύχη σκέφτηκα!
Το βιβλίο δεν ήταν ξεχασμένο ούτε και πλήρες. Κάποιοι άλλοι ταλαίπωροι το είχαν αφήσει, διότι ήταν ογκώδες και είχαν αφαιρέσει τις σελίδες, οι οποίες αφορούσαν κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά όχι της Αγγλίας και του Λονδίνου!
Να λοιπόν η λύση!
Στο κεφάλαιο περί Λονδίνου και πού να μείνεις πολύ φτηνά, διότι αυτό ήταν το πνεύμα του βιβλίου, είχε διεύθυνση και τηλέφωνα κάποιων ανεκτών αλλά εξαιρετικά οικονομικών πανδοχείων ή hostels. Συνήθως εγώ προτιμούσα τα Youth Hostels αλλά δεν ήταν πάντοτε και η καλύτερη επιλογή και έψαχνα και τα πολύ φτηνά ξενοδοχεία.
Τα άλλα είναι ιστορία. Τηλέφωνο και ερώτηση για διαθεσιμότητα και έτοιμος ο χώρος παραμονής. Βέβαια όλα αυτά είναι μία κουβέντα, διότι έπρεπε να εύρω κέρματα του νομίσματος της κάθε χώρας (τότε πού ευρώ) για τα τηλέφωνα, να μάθω πώς λειτουργούν (δεν ήταν καθόλου απλό ειδικά σε κάποιες χώρες) αλλά στο Λονδίνο λόγω της γλώσσας είχα λιγότερες δυσκολίες. Και η μετάβαση επίσης άλλο μεγάλο κεφάλαιο, διότι αυτά ήταν σε κάποιες περιοχές της κακής ώρας και ώσπου να μάθω και το πώς λειτουργούσαν τα μέσα μεταφοράς και από πού και πώς να αγοράσω εισιτήρια ή κάρτες διαδρομών και τα σχετικά έγραφα διδακτορική διατριβή.
Μάλιστα όσες και όσοι (άσχετο αυτό) ταξίδευαν στις Ηνωμένες Πολιτείες γνώριζαν πως το Ελληνικό δίδραχμο ήταν εντελώς παρόμοιο με το κουώρτερ (το ¼) του δολαρίου και μπορούσες σχεδόν πάντα να το χρησιμοποιήσεις στα καρτοτηλέφωνα αλλά και αρκετές φορές και στα εσωτερικά διόδια με καλάθι. Επειδή μου το είχαν “σφυρίξει” αυτό κάποιοι, μέσα στις αποσκευές μου για τις Ηνωμένες Πολιτείες είχα πάρει μαζί μου και αρκετά δίφραγκα! Αυτό θα πει οργάνωση! Στην πράξη όμως δεν θυμάμαι να τα χρησιμοποίησα, διότι μόλις πάτησα το πόδι μου στην Αμερικανική ήπειρο μία ένεση απόλυτης νομιμότητας κάπως εισέρρευσε στο αίμα μου και απέφυγα οποιαδήποτε ανοησία αυτού (και κάθε) τύπου.
