Σε μία αριστουργηματική βωβή κινηματογραφική ταινία του 1924 του Erich von Stroheim, ενός ηθοποιού, σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού Αυστροουγγρικής υπηκοότητας και Εβραϊκής καταγωγής, υπάρχει μία σπουδαία σκηνή:
Στο δωμάτιο διαμερίσματος ενός ορόφου διεξάγεται ένας γάμος. Κατά τη διάρκεια της τελετής από το ανοιχτό παράθυρο, το οποίο βλέπει προς τον δρόμο, διακρίνεται η αργή πορεία μιας κηδείας. Και την στιγμή, όπου δύο άνθρωποι ενώνουν τις ζωές τους κάποιος άλλος αποχαιρετά τη δική του.
Οι θεατές βλέπουν να εκτυλίσσεται η σκηνή από την σκοπιά των καλεσμένων της τελετής, ενώ οι νεόνυμφοι βλέπουν μέσα από το παράθυρο. Ο ιερεύς μόνο ΔΕΝ μπορεί να δει, αφού είναι στραμμένος προς το ζεύγος.
Η σκηνή δεν συνεχίζεται από την πλευρά των ακολούθων της άμαξας της κηδείας. Εάν συνέβαινε αυτό θα έβλεπαν μέσα από το ανοιχτό παράθυρο δύο ανθρώπους να παντρεύονται, ενώ την ίδια στιγμή αυτοί ακολουθούν τον δικό τους άνθρωπο προς την τελευταία του κατοικία.
Λοιπόν, αυτό ακριβώς συμβαίνει στη ζωή μας. Σε κάθε τι νέο και δημιουργικό ταυτόχρονα εξελίσσεται και ένας θάνατος. Και σε κάθε θάνατο γεννιέται και κάτι άκρως δημιουργικό.
Πού είναι το πρόβλημα;
Στο ό,τι στην πραγματική ζωή το παράθυρο είναι… κλειστό και δεν μπορούμε να δούμε μέσα του. Και το χειρότερο δεν μπορούμε εμείς να το ανοίξουμε. Η σκηνή όμως εμπεριέχει και έναν άλλο τεράστιο συμβολισμό. Για την δημιουργία απαιτούνται δύο συστατικά, όπως στην τελετή του γάμου δύο άνθρωποι• δεν παντρεύεσαι μόνος σου. Αλλά όμως στην καταστροφή (κηδεία) αρκεί ένα στοιχείο μόνο: ο εαυτός σου.
Κι αυτή η λεπτή διαφορά κάνει το κλειστό και αδιαφανές παράθυρο της ζωής πολύ “πονηρό”, αλλά και πολύ αληθινό.
