Σήμερα το πρωί, όπως πήγα να μετακινήσω κάτι στην κουζίνα, ένα άσχημα τοποθετημένο (από εμένα) πλαστικό πιάτο ευτελούς αξίας γλιστρά από την πιατοθήκη, χτυπά ένα κρυστάλλινο κολονάτο ποτήρι, πέφτει το τελευταίο στο πάτωμα και γίνεται κομμάτια!
Το τίποτα (πλαστικό πιάτο) κατέστρεψε ένα πολύτιμο κρυστάλλινο ποτήρι. Τις πταίει; Προφανώς εγώ… Αλλά και μία αφορμή για σκέψεις.
Το κρυστάλλινο ποτήρι ΔΕΝ έπρεπε να ήταν εκεί εκτεθειμένο. Μα όμως το χρησιμοποιούσα (πλέον). Εάν ήταν στη σερβάντα, τότε θα ήταν απλά διακοσμητικό με λίγες μόνον χρήσεις σε κάποιες περιπτώσεις.
Το πλαστικό πιάτο οπουδήποτε και εάν ήταν πάλι την ίδια αξία θα είχε. Από ένα βοηθητικό πιατάκι έως κάποια στιγμή πιάτο τροφής του γάτου. Πάλι χρήσιμο και κυρίως άθραυστο, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε κάποια σημαντική εκδήλωση.
Τα πολύτιμα όταν χρησιμοποιούνται σπάνε· σπάνε και όταν δεν χρησιμοποιούνται καμιά φορά. Τα ευτελή παραμένουν εκεί. Και αυτά καταστρέφονται αλλά απαιτείται προσπάθεια ενώ το κρύσταλλο με μία απλή απροσεξία σπάει.
Η ζημιά προκύπτει και σπάνε τα πολύτιμα, όταν δεν γνωρίζουμε να τοποθετούμε στη θέση τους τα ευτελή. Ισχύει για κοινωνίες και ανθρώπους.
