Έχουμε συνηθίσει να τοποθετούμε το κτίριό μας μέσα στο οικόπεδο και την περίφραξη στα όρια του οικοπέδου. Τον υπολειπόμενο χώρο τον ονομάζουμε περιβάλλοντα χώρο. Αυτός ο τρόπος υπάρχει στην παραδοσιακή μας αρχιτεκτονική και δεν αποτελεί έναν νεωτερισμό. Ωστόσο σε πολλούς οικισμούς επικρατεί το καθαρά περίκλειστο κτίσμα. Κτίριο και οικόπεδο είναι ενοποιημένα και στην ουσία ο λεγόμενος περιβάλλων χώρος μετατρέπεται σε αυλείο χώρο και ουσιαστικά σπίτι. Μόνο ανοίγοντας την εξώπορτα της εξωτερικής μάνδρας επικοινωνούμε με τον κοινόχρηστο χώρο.
Αυτό το είδος το έχω συναντήσει σε πολλές περιοχές, πολύ συχνά στη Θεσσαλία και προσωπικά μου αρέσει πολύ. Θα τολμούσα να το συγκρίνω με τους εσωστρεφείς χαρακτήρες. Ένα “βασίλειο” έστω και μικρό αλλά καταδικό μου. Δεν με βλέπουν δεν τους βλέπω. Έξω από εκεί όλοι οι άλλοι.Συνήθως κάποιοι τοίχοι του κυρίως σπιτιού αποτελούν και τμήμα της εξωτερικής μάνδρας με κάποια παράθυρα, εάν υπάρχει κοινόχρηστο τμήμα.
Στην περίπτωση όμως του αυτόνομου και πανταχόθεν ελεύθερου κτίσματος με περιβάλλοντα χώρου κρύβεται μάλλον ένας εξωστρεφής χαρακτήρας και ένα… μεγαλύτερο οικόπεδο. Ο κεντρικός πυρήνας ο εαυτός μου, αλλά και περιθώριο μέχρι τα όρια μου για περισσότερη κοινωνικότητα.
Ίσως υπερβάλλω κάπως αλλά σκεφτείτε το. Το σημειώνω καθαρά προς δημιουργικό προβληματισμό και όχι ως συμπέρασμα επιστημονικής πραγματείας. Και την επόμενη φορά και εφ΄ όσον το οικόπεδο είναι μικρό σκεφτείτε την εκδοχή του περίκλειστου κτίσματος.
Στις φωτογραφίες ένα μάλλον ασυνήθιστο για την περιοχή περίκλειστο κτίσμα κάπου στην ορεινή Αιγιάλεια. Εμένα μου αρέσει και πολύ θα ήθελα να έμενα σε έναν ανάλογο χώρο. Σκεφτείτε μόνο πως όταν βρέχει καταρρακτωδώς θα νοιώθεις πως συλλέγεις τη βροχή. Είναι η δική σου βροχή (αρκεί να την παροχετεύεις σωστά μη μετατραπεί στη δική σου πλημμύρα).
