Δεν λέω εάν έχει κάποιος δίκαιο ή άδικο… Μήπως δεν το καταλαβαίνω;
Αλλά που οδηγεί αυτή η επανάληψη της γνωστής κατάστασης… Πείτε μου!
Εάν ενδώσω, το καλύτερο, το οποίο θα έχω να κάνω είναι να πηδήξω από τον τέταρτο όροφο του γραφείου μου…
Αλλά είναι λύση αυτή;
Τι μπορεί να με κάνει αισιόδοξο;
Θα σας πω!
Αυτό, το οποίο έκανε και εκείνους, οποίοι ήσαν στον Νταχάου ή το Άουσβιτς και επέζησαν… Τόσο απλό. Φυσικά είναι άκρως προσβλητικό να συγκρίνονται οι δύο καταστάσεις, αλλά όταν υπήρξε έστω ένας ή μία, ο οποίος έχασε τα πάντα (οικογένεια, παιδιά, συγγενείς, περιουσία, αξιοπρέπεια) και μετά από κάποια χρόνια φρίκης επέζησε και επέστρεψε στην κοινωνία καθοδηγώντας μάλιστα τους υπολοίπους (και όχι με τη λογική του μίσους), τότε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κανέναν μας.
Εάν γνωρίζω… κάποιον;
Ναι γνωρίζω έναν! Τον διάσημο ψυχίατρο Viktor E. Frankl και σας συνιστώ να διαβάσετε τα εξαιρετικά βιβλία του… ένα το κορυφαίο, κατά τη γνώμη μου σας το παραθέτω:
(“Αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας”, Εκδόσεις “Ταμασός” 1979, σε μετάφραση Τάκη Χ. Ευδόκα και Κίκας Δ. Χριστοφίδου με γλωσσική επιμέλεια Γαβριήλ Μηνά)…
Γιατί τα γράφω όλα αυτά και τι σχέση έχουν με τα ακίνητα και δη με το παρόν και μέλλον τους…
Δεν μπορώ να δεχθώ πως μία κακή οικονομική συγκυρία κάποιων ετών, (ούτε καν δέκα) μπορεί να εκμηδενίσει τις αξίες και να καταρρακώσει την πίστη σε κλασσικές μορφές επενδύσεων. Ο χρυσός σε τι διαφέρει; Ή το πετρέλαιο;
Σε τίποτα!
Εάν μάλιστα κάποιος είναι συνεπής σε αυτά, τα οποία υποστηρίζει, μόλις η τιμή του χρυσού αρχίσει να πέφτει (συμβαίνουν πολύ συχνά αυτές οι αυξομειώσεις) οφείλει να πουλήσει μέχρι και τα δόντια του! Δεν το κάνει όμως…
Το πετρέλαιο είναι κάπως διαφορετικό, αλλά όσο χρησιμοποιείται έχει την πορεία του.
Τα ακίνητα;
Χιλιάδες χρόνια και είναι εδώ… Τώρα τι θα κάνουμε;
Ακούστε!
Αυτή τη στιγμή και ενδεχομένως και για κάποιο ακόμα αρκετό ίσως διάστημα θα υπάρχουν θέματα. Ωστόσο τα δεδομένα μας είναι… δεδομένα! Κάτι πρέπει να κάνουμε… Δεν μετακινείται μία πόλη… Το Σύνταγμα είναι εκεί, το ίδιο και κάθε τοποθεσία… Πάντα θα υπάρχει η ανάγκη της στέγασης και της παραμονής και εργασίας σε κλειστό προστατευμένο χώρο. Πάντα θα υπάρχει η ανάγκη της διαβίωσης με κοινωνικό τρόπο. Πάντα θα υπάρχει η ανάγκη τροφής…
Τα πράγματα απλώς μεταβάλλονται.
Μία βασική ανάγκη , την οποία διαπιστώνω γύρω μου (αλλά και από τη δραστηριότητά μου) είναι η αποκατάσταση και ενίσχυση των υφισταμένων (δομημένων) κτισμάτων. Παρατηρώ πολλά να εκσυγχρονίζονται και να αναβαθμίζονται από κάθε άποψη (αρχιτεκτονική, λειτουργική, αισθητική)…
Αυτός είναι ένας ρεαλιστικός τρόπος βελτίωσης και των πόλεων μας. Δεν μπορούμε να τις κατεδαφίσουμε εμείς διά μιας… Ας τις βελτιώσουμε.
Ποιο είναι το… κρίσιμο κόστος, ώστε να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αυτό είναι συμφέρον και αποδοτικό;
Με δεδομένο πως το κόστος κατασκευής αυτή τη στιγμή ενός κτιρίου από οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν) ανέρχεται στα 1000 ευρώ/τμ (περίπου), ενώ ενός πέτρινου στα 1250 ευρώ/τμ και μην απατάσθε, οι τιμές αυτές είναι είτε μας αρέσουν είτε όχι (άλλο εμείς τι διαθέτουμε) εάν εκτιμήσουμε κόστος αποκατάστασης στο 70% των προηγουμένων τότε είμαστε πιστεύω σε καλό σημείο. Μην ξεχνάτε πως το υφιστάμενο κτίσμα ενδέχεται να διαθέτει και δόμηση πολύ περισσότερη από την επιτρεπόμενη με την σημερινή πολεοδομική νομοθεσία, συνεπώς κατεδαφίζοντας το απλά το… χάνουμε…
Δεδομένου πως ποτέ μου δεν έχω κατασκευάσει… πολυκατοικία (δεν ήλθε ποτέ μα ποτέ κανένας να μου ζητήσει αυτό το είδος, ως να αντιλαμβανόταν πόσο πολύ τις… εκτιμώ) θεωρώ πως ήλθε η ώρα να μετατρέψουμε ακόμα και αυτό το είδος σε μία μορφή περισσότερο ανθρώπινη και να τροποποιήσουμε πολλά σημεία της προς το καλύτερο.
Η πολυτέλεια της μονοκατοικίας είθισται να παραμείνει, ενώ οι νυν ή μελλοντικοί κάτοχοι διατηρητέων θεωρώ πως διαθέτουν σοβαρές διαχρονικές επενδυτικές αξίες.
Η έλλειψη ρευστότητας για τα προηγούμενα…
Προφανώς εδώ υπάρχει ένα θέμα, το οποίο όμως δεν είναι άλυτο.
Θα το δούμε σε ξεχωριστό όμως κεφάλαιο αυτό, ώστε να σκεφτούμε και να σας προτείνω (ισχύουν και για… εμένα) κάποιες κινήσεις…
