Υπάρχει μία παλαιά Εβραϊκή ιστορία:
Ερωτά κάποιος έναν, ο οποίος κάθεται σε μία πολυθρόνα:
-Είναι η πολυθρόνα σου άδεια;
-Μα τι ανοησίες είναι αυτές; Αφού κάθομαι επάνω της μπορεί να είναι άδεια;
-Σωστά. Ήταν βλακεία η ερώτηση μου. Εσύ πώς νοιώθεις όμως; Άδειος ή γεμάτος;
-Δυστυχώς άδειος.
-Τότε και η πολυθρόνα σου είναι άδεια ακόμα και εάν είναι κατειλημμένη από εσένα.
Στη μία εκδοχή έχουμε μία πολυθρόνα άδεια ακόμα και εάν κάθεται ένας άνθρωπος. Στην άλλη έχουμε έναν Άνθρωπο! Και δεν έχει καμία σημασία η πολυθρόνα.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τα λεγόμενα παράθυρα ευκαιρίας. Το παράθυρο ΕΙΝΑΙ ανοιχτό αλλά έχει κάποια σημασία; Καμία, εάν δεν θέλεις να δεις έξω από αυτό. Άρα δεν είναι το παράθυρο (και η ευκαιρία) εκείνα, τα οποία παίζουν ρόλο αλλά ΕΣΥ ο Άνθρωπος.
Και εάν το παράθυρο είναι κλειστό;
-Άνοιξέ το!
Και εάν το κτίσμα δεν έχει παράθυρα;
-Άλλαξέ το! Πήγαινε σε κάποιο άλλο.
Τίποτα δεν είναι άδειο ή χαμένο εάν είσαι ΕΣΥ γεμάτος. Και είσαι γεμάτος εάν είσαι Άνθρωπος.
