Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ασχοληθεί με το συγκεκριμένο κτίριο ως μηχανικός. Στο παραπαίον και τραγικά καθυστερημένο κινηματογραφικό μου πρόγραμμα ήταν μέρος μίας τελικής δυνατής –κατά τη γνώμη μου- σκηνής. Για τον λόγο, τον οποίον το ήθελα ήταν διότι συμβόλιζε μία παρακμή (decadence) και λόγω αυτή της ωμής (brutal, όπως έχει αναφερθεί αρχιτεκτονικής) ταίριαζε απόλυτα με το συγκεκριμένο θέμα της απραγματοποίητης (ακόμα) ταινίας μου. Ο Κάφκα ξαναζεί!
Ωστόσο πέραν τούτου δεν είχα σκεφτεί κάτι διαφορετικό, ούτε είχα στενοχωρηθεί όταν διάβασα πώς επρόκειτο να κατεδαφιστεί. Αυτή είναι η ζωή ΚΑΙ των κτιρίων.
Λίγες ημέρες αργότερα από τη δημοσίευση του άρθρου μου διάβασα την άποψη της φίλης αρχιτεκτόνισσας Μυρτώς Κιούρτη (Myrto Kiourti), η οποία είχε την άποψη πως δεν πρέπει το κτίριο να κατεδαφιστεί. Κατόπιν διάβασα δεύτερο άρθρο μία άλλης επίσης πολύ καλής μου φίλης, της Ολυμπίας Λόη (Ολυμπία Λόη) με αντίθετη άποψη –επίσης τεκμηριωμένης-. Τέλος διάβασα και ένα τρίτο άρθρο στην εφημερίδα “Πελοπόννησο” του Παναγιώτη Μπούσμπουρα, το οποίο επίσης τεκμηριωμένα στήριζε την άποψη του, πως έπρεπε να κατεδαφιστεί.
Αυτό, το άρθρο λοιπόν το γράφω όχι ως μηχανικός, αλλά ενός, ο οποίος “βλέπει” το θέμα μόνο από διανοητικής απόψεως. ΚΑΙ οι τρεις με έπεισαν πως έχουν δίκιο! Ωστόσο διαφωνούν (μία εκ των τριών)! Τότε… τι κάνεις;
Σήμερα το πρωί αποφάσισα να κινηθώ τελείως διαισθητικά, χωρίς σκέψη και να περπατήσω στην περιοχή και να γράψω, ό,τι μου έλθει στο μυαλό… Και αυτό περιγράφω.
Λοιπόν! Εμένα με στενοχώρησε ο όγκος του κτιρίου. Δεν “είδα” καθόλου την αρχιτεκτονική του. Η θέση του μου φάνηκε παράταιρη. Ένας όγκος… Εάν ήταν ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής τι θα έγραφα; Ακριβώς το ίδιο!Ονειρευόμουν τα βουνά και τα λαγκάδια, δηλαδή τη θάλασσα και την απέναντι στεριά και ξαφνικά ένα κτίριο από το πουθενά να μου κόβει τη θέα…
Άρα σκέφτηκα, δεν ήταν το κτίριο, αλλά η θέση του. Αυτό ένοιωσα και δεν έχει κάποια λογική. Ούτε είναι σωστό ή λάθος. Όπως μου “βγήκε” στο συναίσθημα και το γράφω.
Εάν το αντιμετωπίσω καλλιτεχνικά το κτίριο το θέλω… Πού αλλού θα εύρω ένα τόσο παρακμιακό κτίριο για σκηνές μεγάλης έντασης και… πάθους;
Εάν το δω ως τεχνοκράτης θα σκεφτόμουν πως δεν κατεδαφίζεις ένα ήδη υπάρχον κτίριο, αλλά το αξιοποιείς.
Εάν το προσεγγίσω ως πολιτικός μηχανικός θα έλεγα πως το κόστος αποκατάστασής του είναι εξαιρετικά υψηλό, ώστε να καθίσταται ασύμφορο (το γνωρίζω το κτίριο, διότι έχω εκτελέσει έργο στο εσωτερικό του στο παρελθόν).
Εάν το σκεφτώ ως ονειροπόλος δεν θα το ήθελα. Προτιμώ τον καθαρό φωτεινό ορίζοντα.
Το τελευταίο είναι περισσότερο από οτιδήποτε κοντά μου. Για ένα γ@μημένο όνειρο ζούμε. Όχι. Δεν θα εγκαταλείψω το όνειρό μου με όποιο κόστος… Θέλω, το έχω ανάγκη να δω τον καθαρό ορίζοντα… Τρελός; Ναι! Αλλά μου αρέσει η τρέλα…
Αυτά είχα να γράψω για κάτι, για το οποίο συμφωνώ σε όλα, εκτός από τη λογική… και ας με συγχωρέσουν οι φίλοι μου με αντίθετες απόψεις. Θα είναι μία μαγική στιγμή να το δω να τινάζεται στον αέρα από τα εκρηκτικά της κατεδάφισης… ΚΑΙ η πτώση θα έχει μία υπέροχη γοητεία… Και γνωρίζω πως θα λυπηθώ μετά για το μη αναστρέψιμο…
Σημ. Η φωτογραφία είναι σημερινή (31-03-2021)… με νοσταλγική διάθεση κινηματογραφικής ταινίας της δεκαετίας του 60…
