Το έχω γράψει και στο παρελθόν. Το κακό με όποια έννοια και εάν το αντιλαμβάνεσθε ΔΕΝ διαπραγματεύεται. Δεν υπάρχει “συνεργάσιμο” κακό. Και δεν υπάρχει και μεταμελημένο κακό. Και με το κακό δεν μπορεί να είσαι σε μία κατάσταση ανακωχής. Είσαι σε απόλυτο πόλεμο και απαιτείται ολικό ξερίζωμα.
Ο Χίτλερ (το ανθρωπόμορφο αυτό τέρας) έπρεπε να εξοντωθεί στην καρδιά της αυτοκρατορίας του. Και μαζί του πήρε στο λαιμό του και κατέστρεψε και τους δικούς του (αφού βεβαίως πλημμύρισε με δυστυχία όλον τον κόσμο). Αλλά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να συντριβεί εάν δεν έφταναν τα στρατεύματα μέσα στο σαλόνι του καταφυγίου του όπου και αυτοκτόνησε ακόμα και όταν το ήδη καμένο σώμα του ήταν λίγα μέτρα μακριά.
Και εδώ υπάρχει και μία άλλη παράμετρος, η οποία ισχύει σε κάθε περίπτωση ήττας (και όχι μόνον του κακού):
“οὐαί τοῖς ἡττημένοις”
Άπαξ και ηττηθείς δικαίως ή αδίκως δεν υπάρχει έλεος. Αλίμονο σου. Εάν μάλιστα έχεις προκαλέσει εσύ ο ίδιος τον πόλεμο, τότε ο αφανισμός σου είναι δεδομένος.
Αυτό πρέπει να το σκέφτεται πολύ καλά όποιος ξεκινά έναν πόλεμο. Ακόμα και όταν έχει δίκιο. Διότι είναι πολύ ευκολότερο να ξεκινήσεις έναν πόλεμο από το να τον τερματίσεις. Στην πρώτη περίπτωση η απόφαση είναι δική σου. Στη δεύτερη όμως είναι του πολέμου. Και σκέψου την εκδοχή να ηττηθείς από το κακό. ΚΑΙ άδικο ΚΑΙ ο αφανισμός σου.
Η ζωή δεν είναι δίκαιη, όπως την εννοούμε και επιβάλει και τους όρους της. Αυτό καλό είναι να το γνωρίζεις. Αλλά με το κακό ΜΗΝ διαπραγματεύεσαι.
