Οσοδήποτε λαμπερή, αστραφτερή, σπουδαία η εξουσία, άπαξ και την καταλάβεις καθίστασαι αμέσως… ξεπερασμένος!
Ο ρους της ιστορίας απεργάζεται ήδη προς όφελος του επομένου. Αυτή είναι μία τραγική συνέπεια, όσων κυνηγούν την εξουσία και επιτυγχάνουν τελικά να την καταλάβουν.
Είναι πολύ τυχερός εκείνος, ο οποίος πεθαίνει ενόσω ευρίσκεται σε αυτή τη θέση. Και να πεθάνει όντας ΜΕ την εξουσία, όχι εξ’ αιτίας της.
Ελάχιστοι είναι αυτοί κατά την διάρκεια της ιστορίας, οι οποίοι φαίνεται ότι το πέτυχαν, αλλά δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ούτε και σε αυτό.
Το αναπόφευκτο λάθος όλων αυτών είναι πως αυτο-εκστασιάζονται τόσο πολύ από την ίδια την εξουσία τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι από τη στιγμή εκείνη έχουν ΗΔΗ ξεπεραστεί και δεν προωθούν έκτοτε και την πλέον στυγνή πολιτική ατζέντα τους στα άκρα. Και αυτό φυσικά τους κατακρημνίζει και μετά θα είναι αναγκασμένοι να ζήσουν μία ζωή με το αφόρητο κρίμα πως ενώ είχαν τεράστιες εκ της εξουσίας τους δυνατότητες δεν έπραξαν αυτό, το οποίο ήθελαν (καλό ή κακό).
Τον κατέχοντα την εξουσία μπορείς να τον ονομάζεις ήδη… ξεπερασμένο.
