Χθες πήγα να αγοράσω κάποια λίγα πράγματα από ένα γνωστό μου, μικρό mini-market (η μετεξέλιξη του πρώην λαϊκού… μπακάλικου) σε μία περιφερειακή γειτονιά. Το μικρό αυτό κατάστημα ουσιαστικά έχει τα πάντα σε μικρές όμως ποσότητες και το λειτουργεί ένα ζεύγος νέων σχετικά παιδιών (με ένα μικρό παιδάκι μάλιστα).
Δεν είχα ποτέ παράπονο για την ποιότητα και τις υπηρεσίες των παιδιών. ΑΓΑΠΟΥΝ τη δουλειά τους και είναι φανερό πως δεν το λειτουργούν απλά για να κάνουν κάτι, ώστε να τους είναι αγγαρεία. Συχνά συζητάμε για την συνολική κατάσταση και τις εκτιμήσεις μας. Εμένα πάντα οι απόψεις μου πηγάζουν από τα απλά στρώματα της κοινωνίας και όχι από τα ρετουσαρισμένα άρθρα των εφημερίδων. Οπότε ακούω με πολύ μεγάλη προσοχή.
Μου λέει λοιπόν χθες το παιδί: “Σίγουρα είναι ορατή η δυσκολία επιβίωσης αλλά δεν μπορεί, κάτι θα γίνει. Η Ελλάδα είναι στην Ευρώπη και από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη της και δεν μπορεί να αφεθεί να επιστρέψει σε επίπεδα φτώχειας και μεγάλης κακομοιριάς”.
Στοπ εδώ! Μην επιχειρηματολογήσετε και αντιτείνετε διαφορετικά, ακόμα και εάν έχετε δίκιο. Περιμένετε τη συνέχεια.
Όταν περπατώ στο δρόμο και συναντώ και άλλους ανθρώπους λίγο η περισσότερο γνωστούς ακούω συχνά τη μοιρολατρική έκφραση περί επιστροφής σε συνθήκες Κατοχής. Συνήθως όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν ανήκουν στο περιβάλλον της ελεύθερης οικονομίας και δεν είναι κακό αυτό. Απλά νοιώθουν –και δικαίως- πως δεν μπορούν να αντιδράσουν. Ο μισθός είναι μισθός, τα δεδομένα αμετάβλητα και κάπου εδώ σταματά η αισιοδοξία.
Το παιδί όμως στο μικρό μαγαζάκι, το βλέπει διαφορετικά. Μπορεί το επιχείρημά του να μην ευσταθεί και να είναι επιχείρημα, ας πούμε ελπίδας, αλλά αποτελεί κίνητρο ύπαρξης. Εάν πιστεύεις πως η επόμενη ημέρα θα σε οδηγήσει σε συνθήκες Κατοχής, τότε ΓΙΑΤΙ να κάνεις; ΓΙΑΤΙ να σκεφτείς τις επόμενες κινήσεις; Το καλύτερο και σώφρων (κατά το σκεπτικό αυτό) είναι να τα παρατήσεις όλα και να περιοριστείς κάπου σε μια γωνίτσα περιμένοντας να συμβεί αυτό, το οποίο αυθαίρετα προ-καθόρισες στο μυαλό σου.
Είσαι λάθος!
Άφησε κατά μέρος αυτή την τόσο στέρεα (πού βασίζεται όμως) θεμελιωμένη ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ γνώση σου, άφησε κατά μέρος αυτή τη σιγουριά πως ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ το κακό το μέλλον και υιοθέτησε το απλοϊκό (πόσο άραγε) επιχείρημα του παιδιού στο λαϊκό μαγαζάκι.
Και άφησε κατά μέρος τις περισπούδαστες αναλύσεις και τις Σειρήνες κάθε πολιτικού, ο οποίος θέλει να επιτύχει με το να επιβάλλει στο μυαλό σου οτιδήποτε θα ωφελήσει ΑΥΤΟΝ και ΟΧΙ εσένα, ο οποίος και κάνει κάτι.
Υιοθέτησε λοιπόν ένα –οποιοδήποτε- κίνητρο και κάνε αυτό, το οποίο αγαπάς. Όχι από ανάγκη (και ας υπάρχει τεράστια), αλλά από ενδιαφέρον, γιατί πραγματικά πιστεύεις σε αυτό και ανταποδίδει στη ζωή, όπως τα παιδιά στο μικρό μαγαζί και αγνόησε τους φωστήρες κάθε είδους και τύπου.
Κάποια πράγματα τα μαθαίνεις καλύτερα σε ένα μπακαλικάκι, παρά στις αίθουσες των καλύτερων Πανεπιστημίων στον Κόσμο. Κάτι ξέρω κι εγώ που σας τα γράφω.
