(του Μπένη Νατάν – Benny Natan)
Τον Μπένη τον γνωρίζω. Είναι ο “τύπος – μάλαμα”, ο οποίος το πρωί σχεδιάζει εξαιρετικά προηγμένα προωθητικά καύσιμα για πυραύλους και ταυτοχρόνως ακούει… Καζαντζίδη οδηγώντας στους δρόμους του Τελ Αβίβ ή της Χάιφας, όπου είναι και καθηγητής στο περίφημο Technion (παραθέτω στα σχόλια το σύνδεσμο της σελίδας του στο Πανεπιστήμιο).
Από τα άλλα του γραπτά γνωρίζω επίσης και τη συγγραφική του δεινότητα, ως εκ τούτου δεν περιμένω τίποτα λιγότερο από το βιβλίο του, το οποίο οσονούπω θα παραλάβω και θα διαβάσω.
Κρατώ μία φράση από την υπόθεσή του, όπως είναι γραμμένη στο οπισθόφυλλο: “Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία του Μωύς, ενός Έλληνα Εβραίου από τη Θεσσαλονίκη, που επέστρεψε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και βρήκε τη δύναμη να ξαναστήσει τη ζωή του από την αρχή.”
Δεν θα γράψω περισσότερα. Θα ανασύρω όμως από τη μνήμη μου τον σπουδαίο ψυχίατρο Βίκτωρ Φρανκλ, ο οποίος –και αυτός- καταδικάστηκε για ένα… “έγκλημα”, το γεγονός δηλαδή πώς ήταν Εβραϊκής καταγωγής και όντας κρατούμενος επί τρία έτη στο Άουσβιτς επέζησε έχοντας απωλέσει στα ίδια στρατόπεδα τους γονείς του, τον αδελφό του και την έγκυο γυναίκα του, ως εκ τούτου το αγέννητο παιδί του.
Ωστόσο επέστρεψε ξεγυμνωμένος από κάθε τι ανθρώπινο από το παράλογο και άδικο μίσος, το οποίο υπέστη και βρήκε τη δύναμη όχι μόνο να ξαναφτιάξει τη ζωή του, αλλά και με σκοπό να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους –και το έκανε- και όχι να χύσει περισσότερο μίσος…
Εάν λοιπόν έστω και ένας άνθρωπος έχει τη δύναμη να το πράξει αυτό μετά από όλα αυτά τα δεινά, τότε κανένας δεν έχει καμία δικαιολογία για κάτι πολύ λιγότερο. Και είμαι σίγουρος πως και ο πατέρας του Μπένη, όπως και ο ίδιος ο Μπένης είναι ένας σαν κι αυτόν.
Καλή επιτυχία Μπένη στο βιβλίο σου!
Σημ.: παραθέτω στα σχόλια και το video του Ζάν, Jean Cohen, ο οποίος με γνώρισε στον Μπένη.
