Κάθε πρωί όταν ξυπνώ, μία από τις πρώτες μου κινήσεις είναι να συγκεντρώσω τις πέννες μου και να μουτζουρώσω αρκετές γραμμές σε ένα πρόχειρο χαρτί με την κάθε μία. Ειδικά τις ημέρες της ζέστης αυτό είναι περισσότερο επιτακτικό. Δεν είναι μόνο πως υπάρχει πιθανότητα να ξεραθεί το μελάνι στη γραφίδα τους και μετά να χρειάζονται επίπονο καθάρισμα, αλλά πρέπει να ελέγχεις και την ποσότητα του μελανιού στην αμπούλα, διότι και αυτό εξατμίζεται (με αργό βέβαια ρυθμό).
Στην αρχή μου φαινόταν αυτή η διαδικασία παράλογη και ενδεχομένως χάσιμο χρόνου. Μετά όμως σκέφτηκα κάτι απλό: πως η πέννα είναι όπως το μυαλό μας και οι πεποιθήσεις μας. Και κάθε πρωί είναι μία εντελώς καινούργια ημέρα και πρέπει να ακονίσουμε και τη σκέψη μας να μην ξεραθεί αλλά και να προσέχουμε μήπως αδειάσει και το μυαλό μας.
Και τελικά αυτά τα λίγα λεπτά των μηχανικών κινήσεων του χεριού με τις πέννες να μουτζουρώνουν το χαρτί είναι η δημιουργικότερη εκκίνηση της ημέρας.
Και εάν δεν διαθέτεις πέννες τι κάνεις;
Πότισε ένα λουλούδι, άλλαξε το νερό από το βάζο, τακτοποίησε το γραφείο σου ή στρώσε το κρεββάτι σου. Ή τέλος πάντων οτιδήποτε προσομοιάζει την επανεκκίνηση με καθαρό μυαλό και διάθεση επανεξέτασης ολόκληρης της ζωής σου ΚΑΙ (τονίζω) των πεποιθήσεών σου.
Ναι, κάθε πρωί…
Και μην ξεχνάς, πως οποιαδήποτε πανάκριβη και πολύτιμη πέννα με ξεραμένη γραφίδα ή χωρίς μελάνι στην αμπούλα έχει μηδενική χρησιμότητα συγκρινόμενη με το πλέον ευτελές εργαλείο γραφής, το οποίο όμως μπορεί να γράψει. Εκτός βεβαίως εάν θέλεις μόνο να την βλέπεις και να τη θαυμάζεις, όπως τις ιδέες και πεποιθήσεις σου, οι οποίες εδώ και καιρό έχουν πάψει να αλληλοεπιδρούν με τη ζωή και σε έχουν καθηλώσει σε ένα ναρκισσιστικό και ανίκανο να παράγει μεγαλείο…
