Ας μου επιτρέψει ο αγαπημένος Benny να δανειστώ τον τίτλο του βιβλίου του (στον πληθυντικό ωστόσο), αλλά θεωρώ πως εκφράζει πλήρως την τάση στον τομέα των κατοικιών και δεν περιορίζομαι μόνο στον Ελληνικό χώρο. Υπάρχει μία παράμετρος, την οποίαν ΔΕΝ λαμβάνουμε σχεδόν καθόλου υπ΄ όψιν. Θεωρούμε πως η οικονομία ορίζει τις επιλογές μας σε πολλές εκ των περιπτώσεων. Δεν είναι όμως ΜΟΝΟΝ αυτό. Είναι και η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού. Αισίως άνω των 8 δισεκατομμυρίων ψυχών.
Και θα πρέπει να βλέπουμε συνολικά το δεδομένο αυτό. Προσπαθήστε να σκεφτείτε τις σημερινές δραστηριότητες, αλλά με το 20-50% του πληθυσμού. Πολλές δεν θα είχαν νόημα (ίσως αναφερθώ σε ξεχωριστό άρθρο σχετικά).
Αλλά δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό, διότι στην Ιαπωνία, η οποία έχει περιορισμένα γεωγραφικά όρια (σύμπλεγμα νησιών) και πολύ μεγάλο πληθυσμό η ανάγκη τους οδήγησε σε… μικρότερα. Ακόμα και τα Bonsai από εκεί κατάγονται (Κίνα, Ιαπωνία).
Προσέξτε όμως κάτι. ΚΑΙ στο παρελθόν, χωρίς την παράμετρο του πληθυσμού ΚΑΙ πάλι οι κατοικίες ήταν πολύ μικρές (και κυρίως ισόγειες). Εάν περιδιαβείτε σε γειτονιές, οι οποίες δεν υπέστησαν αλλαγές θα το διαπιστώσετε, διότι και σήμερα υπάρχουν. Τούτο όμως λόγω φτώχειας. Σε άλλες περιπτώσεις στοιβάζονταν μέσα στα όρια ενός κάστρου για λόγους προστασίας, άρα είχαν ένα, ας το ονομάσουμε, τεχνητό θέμα υπερ-πληθυσμού.
Αλλά δεν ήταν το ίδιο με τις σύγχρονες μικρές κατοικίες. Εξέλειπαν οι βασικές ανέσεις και υποδομές. Και αυτό κατανοείτε πως αποτελεί την ειδοποιό διαφορά. Προσωπικά πιστεύω πως κάθε άνθρωπος χρειάζεται χώρο. Και τα κουμπιά του πληκτρολογίου μπορούν τεχνικά να σμικρυνθούν, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τα δάχτυλά μας. Ο ανθρώπινος ζωτικός χώρος είναι σε κάθε περίπτωση πολύ σημαντικός.
Αλλά μην γελιόμαστε. Δεν είναι τα τετραγωνικά μέτρα, τα οποία έχουν αξία, αλλά οι άνθρωποι, οι οποίοι κατοικούν μέσα σε αυτά και οι μεταξύ τους σχέσεις (συγκρίνετε με τα μικρά ιστιοφόρα).
Ο μεγάλος Έλληνας αρχιτέκτων Άρης Κωνσταντινίδης θεωρούσε τις κατοικίες ως “δοχεία ζωής”, ενώ η λαϊκή σοφία πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα με τη φράση: “όλοι οι καλοί χωράνε”!
Λοιπόν, τέθηκε σωστά το ερώτημα ή μήπως πρέπει να εστιάσουμε στη ηθική του ανθρώπου και τα μεγέθη των κατοικιών… έπονται;
