Χθες ο πολυ-αγαπητός και εξαίρετος φίλος και καλλιτέχνης Παν. Χαλούλος μου έστειλε ένα άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στην έντυπη και διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας των Πατρών “ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ” σχετικά με το λογότυπο του εορτασμού των 200 ετών από την Επανάσταση του ’21.
Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και για να είμαι ειλικρινής επειδή δεν είχα ασχοληθεί στο παρελθόν καθόλου με το θέμα θα ήθελα να γράψω μερικές σκέψεις μου.
Το λογότυπο δεν είναι κακό. Είναι μία γραφιστική δημιουργία, όπως την φαντάστηκαν οι καλλιτέχνες με πολλούς συνειρμούς. Το “φουλάρι”, όπως το γράφει ο “Αχαιός”, (ο αρθρογράφος), το οποίο καταλήγει σε… πιρούνι είναι όπως το είδα, το “2”. Μία γραφιστική τέλος πάντων απεικόνιση με γαλάζιες και άσπρες λωρίδες. Έχει κατά τη γνώμη μου έναν συμβολισμό.
Τι δεν μας πηγαίνει καλά;
Δεν μας πηγαίνει καλά η λογική, η οποία διέπει το λογότυπο. Είναι λογική… Γιάννας, δηλαδή άκρατου και άφρονος επιδειξιομανούς πλουτισμού μίμησης χωρίς καμία βάση στην Ελληνική ψυχή. Θα μπορούσε να είναι το λογότυπο μίας ναυτιλιακής εταιρείας και θα ήταν και καλό. Αλλά σε αυτό του λείπει η Ψυχή, η Ελληνική Παράδοση. Δεν μπορεί να το εξηγήσει κάποιος εύκολα, αλλά δεν του “κάθεται” χωρίς να αντιλαμβάνεται ή να συγκεκριμενοποιεί το λόγο.
Δε γνωρίζω πόσο κοντά είναι η Νέα Ελλάδα με την Αρχαία. Σίγουρα όμως είναι η συνέχεια της όποιας Ελλάδας του 1821 με ό,τι και να σημαίνει αυτό. Και πέραν του τι μπορεί να ήταν η Ελλάς του ’21 ΑΥΤΗ είναι η ΔΙΚΗ ΜΑΣ Ελλάδα. Η Ελληνική ψυχή, η λαϊκή Ελληνική ψυχή ήταν παρούσα και έδρασε, δεν έχουμε το δικαίωμα να την απορρίψουμε και να θέλουμε να μιμηθούμε Ευρωπαϊκούς πολιτισμούς. Και αυτή (η ψυχή) είναι αποτυπωμένη σε κάθε πτυχή του σήμερα (θετική και αρνητική). Αλλά εδώ εμείς θέλουμε να αναδείξουμε τη θετική.
Το λογότυπο λοιπόν είναι σαν να εμφανίζουμε το κτίριο του Οτέλ ντε Παρί, του θαυμάσιου αυτού ξενοδοχείου του Μόντε Κάρλο αντί τον Πύργο του Ζαΐμη στην Κερπινή ή του Τσαλαμιδά στο Αλποχώρι. Πώς να το κάνουμε τώρα; Το Οτελ ντε Παρί είναι κομψοτέχνημα, αλλά η ψυχή μας ανήκει στα δικά μας πέτρινα κτίσματα του 1700-1800.
ΑΥΤΟ ακριβώς αποτυγχάνει να μεταδώσει αυτό το λογότυπο και δεν δονεί την ψυχή μας, όπως θα τη δονούσε μία σχηματοποιημένη… γκλίτσα ή μαγκούρα, με την οποίαν πολύ ευχαρίστως θα έδινα μία στο ξερό κεφάλι όλων αυτών των δήθεν δανδήδων με καταγωγή μισό τσαρούχι, το οποίο τώρα χλευάζουν και απορρίπτουν.
Credits φωτογραφιών:
Πέτρινο by Teucris
© Hôtel de Paris Monte-Carlo
