Αυτό είναι ένα κλειστό παράθυρο. Εδώ έμενε για πάρα πολλά χρόνια μία μοναχική γυναίκα: η Στέλλα. Κάποια στιγμή το παράθυρο έκλεισε. Η Στέλλα “έφυγε”. Η Στέλλα έφυγε από τη ζωή πριν από μόλις λίγα χρόνια. Τη Στέλλα τη θυμόμουνα από παιδί. Ήταν το γωνιακό σπίτι στη γειτονιά… της Στέλλας. Ποτέ δεν έμαθα ποια ήταν η Στέλλα, γιατί έμενε εκεί και γιατί ήταν μόνη. Ούτε πότε πέθανε δεν πήρα είδηση. Το κατάλαβα μόνο όταν είδα κάποια ημέρα το παράθυρο κλειστό· και ποτέ δεν ξανάνοιξε. Και καλά καλά ενώ θυμάμαι τα χαρακτηριστικά του προσώπου της δεν μπορώ να περιγράψω κάποια άλλη λεπτομέρεια.
Η Στέλλα πέθανε και μία άγνωστη ιστορία, η ιστορία της ζωής της χάθηκε μαζί της. Ποτέ μου δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω. Για εμένα ήταν το σπίτι της Στέλλας και αυτό ήταν όλο. Ίσως υπάρχουν συγγενείς, αλλά αυτό το παράθυρο δεν θα ανοίξει πάλι. Το προσφυγικό σπίτι, αργά ή γρήγορα εγκαταλελειμμένο είτε θα καταρρεύσει από μόνο του είτε κάποια σύγχρονη κατασκευή θα ανεγερθεί στη θέση του.
Απόψε όπως σταμάτησα το κοίταξα και σκέφτηκα. Μαζί με το κλειστό παράθυρο έκλεισε και ένας ολόκληρος κόσμος. Η ιστορία της ζωής ενός ανθρώπου… Και τώρα, οπόταν θα ήθελα να ερωτήσω και να την μάθω… το παράθυρο είναι κλειστό.
Και κατηγορώ τον εαυτό μου γιατί ΕΓΩ δεν ερώτησα… Όχι γιατί η Στέλλα ΔΕΝ μου απάντησε. Και τώρα το παράθυρο είναι κλειστό… Λυπάμαι Στέλλα, αλλά εδώ κυριολεκτικά μπορώ να εκφράσω για τον εαυτό μου, τη φράση του θαυμάσιου Γιώργου Φούντα:
“Πολύ αργά για δάκρυα… Τεύκρο”…
Θυμήσου λοιπόν να μιλήσεις εκεί, όπου θέλεις όταν το παράθυρο της ζωής είναι ακόμα ανοιχτό…
