Σήμερα είναι η ημέρα ενθύμησης ενός εκ των τραγικοτέρων και συνάμα αθλιοτέρων γεγονότων της ιστορίας της ανθρωπότητας: του Ολοκαυτώματος. Για εμένα έχει ένα όνομα: Βίκτορ Φρανκλ.
Εβραίος ψυχίατρος προπολεμικά στη Βιέννη, ο οποίος έχασε τη γυναίκα του στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Μπέργκεν-Μπέλζεν (ενώ προηγουμένως η ίδια εξαναγκάστηκε να αποβάλλει το παιδί τους, το οποίο κυοφορούσε), έχασε τον πατέρα του στο Theresienstadt Ghetto (στρατόπεδο συγκέντρωσης και γκέτο στην πόλη Τερεζίν), όπως επίσης τη μητέρα του και τον αδελφό του στο κολαστήριο του Άουσβιτς.
Μετά από όλα αυτά, κρατούμενος και ο ίδιος επί μία τριετία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς και του Νταχάου, απογυμνωμένος από κάθε τι, το οποίο τον συνέδεε με τη ζωή επέστρεψε για να ΒΟΗΘΗΣΕΙ τους άλλους συνανθρώπους του, μακριά από μίσος και εκδικητικότητα.
Ένα από τα 10 βιβλία, τα οποία συνέγραψε τιτλοφορείται “Αναζητώντας το Νόημα της Ζωής και της Ελευθερίας” (σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως), αποτελεί την επιτομή της νίκης του Ανθρώπου στο Απόλυτο Κακό.
Και παρ΄ όλη την οργή, τον πόνο, την απόγνωση, τα οποία προκαλεί στην ψυχή και την καρδιά μας το Ολοκαύτωμα, το μεγαλείο του έγκειται στο ότι μπορείς να υπερνικήσεις το Κακό με τον παραμείνεις (πριν και μετά από αυτό) Άνθρωπος.
