Υπάρχει ένα θέμα· πάρα πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν πολύ συχνά ένα περίεργο δίλημμα: πόσο ακραία να “τραβήξουν» τα πράγματα όταν ευρίσκονται υπό πίεση ή είναι εντελώς στριμωγμένοι. Αυτό είναι ένα πολύ κοινό ερώτημα-πρόβλημα.
Αφορά σχεδόν κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας. Πάντα καταλήγει στο να δημιουργεί ένα επιπλέον φοβερό στρες, το οποίο προστίθεται στο υπάρχον μίας πολύ δύσκολης κατάστασης. Στην εντελώς ακραία και απολύτως απαράδεκτη μορφή του οδηγεί στην αυτοκτονία.
Είναι το σημείο εκείνο, όπου αναρωτιόμαστε εάν θα κρατήσουμε έναν αφόρητο και προσβλητικό πελάτη, ο οποίος όμως είναι αρκετά καλός στις φτενές πληρωμές του, έναν αντίστοιχα φερόμενο εργοδότη, μία σχέση κάθε μορφής, η οποία μας οδηγεί στα άκρα, αλλά όχι εντελώς, μία οικονομική κατάσταση, η οποία κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας…
Γενικώς κάθε κατάσταση, όπου φτάνουμε να πούμε “άει σιχτίρ, να τα βροντήξω όλα και να φύγω ή να αρχίσω πάλι από το μηδέν”. Κι όμως! Αμέσως μετά αρχίζουν οι δεύτερες σκέψεις του τύπου “ναι μεν αλλά, τουλάχιστον… έστω και τα λίγα αλλά με πληρώνει, έστω και όλα αυτά αλλά που να τρέχω τώρα και λοιπά και λοιπά…”
Αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο δίλημμα, το οποίο προσωπικά το ονομάζω το δίλημμα του ΜΗ μηδέν. Και τι εννοώ. Η διάρρηξη μίας (κάθε είδους) σχέσης οδηγεί στον μηδενισμό της. Λύνει αμέσως και δραστικά το πρόβλημα, αλλά προσθέτει ταυτόχρονα και κάποιο άλλο: χάνονται τα όποια πλεονεκτήματα. Το να αποχωρήσει κάποιος σπάζοντας τα μούτρα του προσβλητικού εργοδότη του σημαίνει πώς ναι μεν απαλλάσσεται από αυτόν και παίρνει και μία εκδίκηση, αλλά ταυτόχρονα οδηγείται στην ανεργία, στην αδυναμία επιβίωσης κ.ο.κ.
Και εκεί είναι το ζητούμενο. Τι κάνεις τότε;
Θα σας απαντήσω ξεκάθαρα με τον Εβραϊκό τρόπο:
Είναι αδύνατον να φθάσεις στην Γη της Επαγγελίας εάν δεν σπάσεις τα δεσμά της δουλείας της Αιγύπτου. Τελεία και παύλα.
Βέβαια αυτό σημαίνει πως ενδεχομένως (μάλλον… σίγουρα!) για τα επόμενα… σαράντα χρόνια θα περιπλανιέσαι στην έρημο και στο τέλος είτε απλά – στην χειρότερη περίπτωση- θα δεις την Γη της Επαγγελίας από μακριά είτε ίσως και να φθάσεις -στην καλύτερη-. Ναι αλλά θα είσαι ελεύθερος (επί σαράντα χρόνια) και όχι δούλος, θα μάθεις σίγουρα πως υπάρχει αυτή η Γη και στο τέλος-τέλος τα παιδιά σου (με την ευρεία έννοια το γράφω) ελεύθερα (με αγώνα βέβαια) θα φθάσουν!
Αλλά το πιο δύσκολο είναι να τα βροντήξεις! Διότι η Αίγυπτος σου παρέχει ασφάλεια, τροφή και περίθαλψη. Έστω τα ελάχιστα, αλλά καμία σχέση με την άνυδρη, αφιλόξενη και πάν-σκληρη έρημο (αν και εμένα προσωπικά μου αρέσει για να είμαι ειλικρινής, αλλά αυτό δεν αποτελεί τον κανόνα).
Αυτό είναι το σημείο Μη μηδέν και είναι το πιο επικίνδυνο σημείο!
Εάν το παραλληλίσω με το πολιτικό επίπεδο θα δείτε πως το δίλημμα αυτό μετατρέπεται σε συνειδητή τακτική κάθε άθλιου καθεστώτος ή κυβέρνησης προκειμένου να σε έχει στο χέρι. Σου τα παίρνει όλα και σε εξαθλιώνει και σου πετά ένα κομμάτι ξερό ψωμί, το οποίο με το χρόνο σου φαίνεται πιο σημαντικό. Και τι πετυχαίνει με αυτό;
Σε καθηλώνει στο σημείο ΜΗ μηδέν και σου “απαγορεύει” στο να φθάσεις στο μηδέν, ώστε να δημιουργήσεις τα δεδομένα σου εξ’ αρχής. Εάν φυσικά το κάνεις, τότε το καθεστώς ή η κυβέρνηση δεν έχει καμία απολύτως επιτυχία επιβίωσης (και το γνωρίζει άριστα αυτό). Αλλά “επενδύει” σε αυτήν την τακτική και σχεδόν πάντα κερδίζει (χμ… γιατί;).
Προσέξτε όμως! Χρησιμοποίησα την λέξη “απαγορεύει”. Άραγε σου το “απαγορεύει” πραγματικά ή ΕΣΥ νομίζεις πως συμβαίνει αυτό;
Σου το απαγορεύει όσο και ο Φαραώ απαγόρευε την άδεια εξόδου στον Μωυσή και τους Εβραίους. Δηλαδή στην πραγματικότητα ΔΕΝ σου το απαγορεύει. ΕΣΥ το επιτρέπεις.
Διότι αυτό το δίλημμα και αυτή η τακτική βασίζονται στην αδυναμία του ανθρώπου και στον φόβο του αγνώστου. Μαζί και στην εντελώς σίγουρη και πολύ μεγάλη και αφόρητη είναι αλήθεια, επερχόμενη ταλαιπωρία.
Σύμφωνοι! Αλλά έτσι μένεις μονίμως στο ΜΗ μηδέν!
Μένοντας ωστόσο στο ΜΗ μηδέν μην περιμένεις ποτέ να δεις ή να φθάσεις την Γη της Επαγγελίας. Κυρίως όμως θα καταντήσεις να πιστεύεις πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Και μια ζωή στην δυστυχία στο ΜΗ μηδέν ίσον το τίποτα.
Επέλεξε λοιπόν!
