Στην Ελλάδα συμβαίνουν δυσανάλογες καταστροφές σχετικά με το μέγεθος της. Οι καταστροφές είναι οι ασθένειες μίας κοινωνίας. Και μάλλον η Ελληνική νοσεί βαρέως. Δεν είναι δυνατόν να υφιστάμεθα ακραίες εθνικές τραγωδίες, όπως τη δασική πυρκαγιά του 2007 με 84 νεκρούς, το αδιανόητο στο Μάτι το 2018 με 102 νεκρούς αλλά και το ναυάγιο του Εξπρές Σάμινα το 2000 με 81 νεκρούς. Δυστυχώς και εφέτος η ανείπωτη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς για να μην αναφέρω και άλλα παλαιότερα οδικής φύσεως στην ίδια τοποθεσία.
Και ο ουρανός όμως διεκδικεί τα θύματά του με πτώσεις μαχητικών αεροσκαφών, όπως συνέβη και εφέτος (φάντομ και πυροσβεστικό).
Το λεγόμενο “ανθρώπινο λάθος”, το οποίο είναι αναπόφευκτο είναι όπως η κορυφή ενός παγόβουνου. Όλο το υπόλοιπο είναι βυθισμένο στο νερό. Ανθρώπινο λάθος πάντα θα υπάρχει και στόχος είναι οι μηχανισμοί να το ελαχιστοποιούν. Η αδιαφορία, η κακή οργάνωση, η εγκαθιδρυμένη νοοτροπία δεκαετιών οδηγούν πάντα κάπου, εκεί όπου ένα ανθρώπινο λάθος θα αποκαλύψει τις αδυναμίες του συστήματος.
Και κάθε φορά μετά από μία καταστροφή αναλογιζόμαστε πώς θα αποτρέψουμε μία επόμενη. Σίγουρα αυτός είναι ο χειρότερος τρόπος ανάδρασης αλλά φαίνεται πως ΚΑΙ αυτή η “μεθοδολογία” έχει περάσει στο αδρανειακό σκεπτικό.
Έχοντας… συμβιώσει ουσιαστικά σε ολόκληρη την επαγγελματική μου πορεία με Δημόσιους φορείς έχω δει από κοντά τον τρόπο λειτουργίας τους. Μακριά από αλαλαγμούς είναι άδικο να κατηγορεί κάποιος συνέχεια όλους και όλα· αρκετές φορές πίσω από αυτά κρύβεται κάποια κομματική στόχευση, η οποία στην ουσία στοχεύει στο σε ποιόν θα “σκάσει” η μύτη του παγόβουνου, σάμπως να μην υπάρχει προηγούμενο.
Το εντελώς βασικό πρόβλημα είναι η νοοτροπία πολιτών και κυβερνώντων. Ένας αδιάφορος ή διεφθαρμένος προϊστάμενος είναι ικανός να διαλύσει μία ολόκληρη υπηρεσία. Αλλά υπάρχουν και πάρα πολλοί έντιμοι άνθρωποι, οι οποίοι κρατούν το σύστημα σε λειτουργία. Όταν κάπου “ξεφύγει” το παιγνίδι αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε άλλη μία τραγωδία.
Για τις φωτιές εννοείται πως δεν έχω τίποτα να γράψω. Δεν γνωρίζω καθόλου από τη συμπεριφορά μίας δασικής (και όχι μόνον) φωτιάς και η βασική μου γνώση προέρχεται από τις οδηγίες για τη σύνταξη μελετών παθητικής προστασίας στα κτίρια, τις οποίες έχω εκπονήσει ως μηχανικός. Και δεν διανοούμαι πως όλοι εκεί δεν γνωρίζουν ή είναι ανίκανοι. Ούτε για αστείο. Ό,τι ισχύει σε κάθε οργανισμό ισχύει και εκεί είτε αναφερόμαστε σε κυβερνήσεις, νοσοκομεία, ιδιωτικές εταιρίες και τα συναφή. Πάντα υπάρχει μία αναλογία και όταν επικρατήσει μία συγκεκριμένη τάση σε αυτήν την αναλογία έχουμε είτε λαμπρά αποτελέσματα είτε διάλυση. Εάν κινούνται όλα σε μέτριο επίπεδο, μέτριο είναι και το αποτέλεσμα.
Το ερώτημα, το οποίο θέτω είναι απλό. Τουλάχιστον αυτό θα έθετα εάν ήμουν… Υπουργός. Στο Google Earth φαίνονται οι πυρήνες πρασίνου. Η Ελλάδα είναι γεμάτη από δάση. Στον Έβρο ολόκληρο το πράσινο κάηκε. Μη νομίζετε όμως πως δεν καίγονταν και τον προηγούμενο αιώνα τα δάση και στην Αττική και παντού. Ψάξτε λίγο στις εφημερίδες του παρελθόντος και θα εκπλαγείτε. Είδαμε όμως, όπως και παλιότερα στη Θάσο, στη Σάμο, στην Εύβοια πως πολλές φορές όταν ξεσπάσει η πυρκαγιά ο μόνος τρόπος να σβήσει είναι να μην έχει τίποτα άλλο να κάψει. Ίσως αυτός να είναι ο τρόπος λειτουργίας της φύσης.
Και το ερώτημα:
Θα έδειχνα ΣΗΜΕΡΑ αυτή τη φωτογραφία από ένα δάσος στους ειδικούς επιστήμονες και εργαζόμενους στους τομείς αυτούς (Δασαρχεία, Πυροσβεστική Υπηρεσία, Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, Πολεμική Αεροπορία και όπου αλλού) και θα ερωτούσα εάν ξεσπάσει από οποιαδήποτε αιτία πυρκαγιά πώς και εάν μπορεί να σωθεί και με ποιόν τρόπο. Και εάν μπορεί τι χρειάζεται για αυτό και φυσικά συμπεριλαμβάνω την πρόβλεψη, την έγκαιρη αντιμετώπιση και ό,τι άλλο υποδειχθεί από εκείνους, οι οποίοι γνωρίζουν.
Και οριοθετώντας βασικούς πυρήνες πρασίνου είτε να το πάρουμε απόφαση πως αυτή θα είναι η φυσική τους εξέλιξη (πώς θα καούν ολοκληρωτικά – μέθοδος προβλεπόμενης ποσοστιαίας καταστροφής) είτε να δούμε πως θα τους προστατεύσουμε.
Ίσως όμως και αυτό το ερώτημα να έχει στο παρελθόν ήδη τεθεί και να μην το γνωρίζω.
Τίποτα άλλο.
