Το πρόσεξα σε μία διπλή φωτογραφία σε ανάρτηση στο Facebook, η οποία το σχολίαζε. Στη μία έδειχνε αυτοκίνητα της δεκαετίας του 70 και στην άλλη τα σημερινά. Τότε ήταν όλα πολύχρωμα και φωτεινά. Τώρα όλα είναι σε συγκεκριμένους χρωματισμούς με ουδέτερα χρώματα (ασημί, γκρι, λευκό και ανάλογα). Άρχισα να το προσέχω και… το διαπίστωσα!
Τα βασικά χρώματα του ουράνιου τόξου σχεδόν απουσιάζουν!
Εντελώς ανάλογα συμβαίνουν και στον κινηματογράφο. Ο κανόνας είναι μουντά χρώματα, σκοτεινά τοπία και αυτή η αίσθηση του παλ. Όταν μάλιστα αφήνεις τον φακό “ελεύθερο” να αποτυπώσει το φυσικό φως και ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ, η γενική αίσθηση παραπέμπει σε… ερασιτεχνική λήψη με επιχειρήματα όχι διόρθωσης (!) των χρωμάτων, μη χρήσης φίλτρων κλπ.
Το διαπίστωσα με τις ταινίες μου και τα meta-documentaries αυτό. Μόνο στην Ινδία μου το σχολίασαν και τους εντυπωσίασαν τα φωτεινά χρώματα, ο ήλιος και τα τοπία όπως είναι… διότι δεν χρησιμοποιώ τίποτα από τα προηγούμενα.
As it is (όπως είναι), όπως στο ένα επεισόδιο του “Υπό έναν Όρο”.
Και μία συνέπεια κατά κάποιον τρόπο. Μετά το 1974 επέστρεψαν από τη Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη σκηνοθέτες, οι οποίοι μετέφεραν τον βαρύ ουρανό των εκεί χωρών. Και μαζί πολλοί εξ΄ αυτών και όλα τα συμπλέγματα των εκεί λαών με το καταθλιπτικό τους περιβάλλον. Και με μία πολιτιστική αντίληψη εντελώς ασύμβατη με την Μεσογειακή (αν και πονεμένη) χαρά και λάμψη.
Δεν ακολουθούμε!
