Τα ΣΑ-ΚΥ μου, είναι οι βαρύτερες ημέρες της εβδομάδας. Πρέπει να συγκεντρώσω ολόκληρη την ύλη των πέντε προηγουμένων ημερών και να καταβάλω μία επίπονη προσπάθεια να τα ελέγξω.
Μέσα στο χαοτικό περιβάλλον πίεσης είδα πως ο φίλος αλλά και συνεργάτης μου Γιάννης Δημογιάννης έγραψε σήμερα άρθρο του στην ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ. Κατεβαίνω να την αγοράσω και με έκπληξή μου διαπιστώνω πως είχα μαζί μου μόνο 1,08 ευρώ, δηλαδή 12 λεπτά λιγότερα από την τιμή της εφημερίδας!
Πήγα στο περίπτερο της γειτονιάς μου και πήρα την εφημερίδα. Τούτο, διότι ο περιπτεράς είναι γνωστός μου και δεν είχε κανένα θέμα. Εάν όμως έκανα το ίδιο οπουδήποτε αλλού είναι αμφίβολο εάν θα μπορούσε να συμβεί το προηγούμενο. 12 λεπτά, ένα εντελώς ασήμαντο ποσό, αλλά εάν ΔΕΝ το έχεις δεν μπορείς να αγοράσεις την εφημερίδα!
Και ο Γιάννης σήμερα έγραψε γι’ αυτό το 10% των αόρατων αναπήρων. 12 λεπτά είναι το 10% του 1,20. (Αλήθεια και εκπληκτική σύμπτωση το περιστατικό).
Μία κοινωνία, η οποία επιμένει να το αγνοεί και να μην το βλέπει δεν μπορεί να κάνει ούτε το απλούστερο. Να αγοράσει μία εφημερίδα. Και αυτό είναι το λιγότερο. Είναι το μέτρο ηθικής της. Η Ελληνική κοινωνία πόσο απέχει;
