Κάθε ημέρα, όπως κατεβαίνω στο γραφείο μου, βλέπω αυτά τα απομεινάρια ενός μηδέποτε διανοιχθέντος δρόμου (μάλιστα για όσους είναι από την Πάτρα: Νικήτα και Χείλωνος Πατρέως).
Σκέφτομαι πως ήταν η Πάτρα και πως έγινε στη συνέχεια (δεν θα εκφράσω εάν μου αρέσει ή όχι). Φυσικά η ιστορία της Πάτρας είναι και η ιστορία της Ελλάδος. Μιας χώρας, η οποία δείχνει να έχει εγκαταλείψει πλέον τον αγώνα της και να βυθίζεται μέσα στο χάος της αθλιότητας…
Ξέρετε, το πιο δύσκολο πράγμα, το οποίο αντιμετωπίζω κάθε ημέρα είναι να μπορέσω να συγκεντρωθώ στον στόχο μου. Τα τεράστια καθημερινά άγχη της επιβίωσης, το μαύρο πανί στο μέλλον, η πλήρης απαξίωση (χθες μάλιστα τυχαία είδα το πρόγραμμα της τηλεόρασης… ένα πρόγραμμα αντίγραφο από την εποχή του 1980 με τις εκπομπές σκουπίδια) ενδεικτικό της όπισθεν στείρας πορείας… Όλα αυτά σε καταθλίβουν και σε αδρανοποιούν… Να κάθεσαι, να κοιτάς ότι έχεις, έστω και το λίγο και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα… Και περνούν οι ώρες, οι ημέρες και να βυθίζεσαι ακόμα περισσότερο σε έναν ατέρμονα κύκλο δίχως επιστροφή.
Κι όμως! Πρέπει να βρεις τη δύναμη να μεταβάλλεις αυτή την καταστροφική πορεία. Πρέπει να αλλάξεις την ροή των πραγμάτων, τα οποία μπορείς τουλάχιστον να ελέγξεις.
Όσο γύρω βλέπεις εγκατάλειψη, τόσο πιο δύσκολο είναι. Δεν πρόκειται καμία “σωτηρία” να έλθει από πουθενά. Είναι στο χέρι μας. Στο χέρι του καθ’ ενός.
Το χειρότερο απ’ όλα, το οποίο με θλίβει: Θεωρείται τόσο ασήμαντο το κάθε τι “μικρό”. Η αίσθηση, ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και πως όλα είναι μάταια…
Παιδιά δεν ισχύει αυτό. Δεν το γνωρίζεις. Κάνε αυτό, το οποίο είναι για εσένα αυτή τη στιγμή. ΚΑΝΕ ΤΟ! Δεν είναι δικό σου θέμα να αξιολογήσεις την επίπτωση στο σύνολο. ..
Do it! Και ας είναι και το ελάχιστο.
Άλλωστε υποθέτω πως το αντίστροφο αυτής της φωτογραφίας (από την πολυκατοικία προς τα χαλάσματα) θα αποτελεί το μέλλον, όπως κατά κάποιον τρόπο το αρνητικό φιλμ.
Αυτό ΔΕΝ θα το επιτρέψω στον εαυτό μου με τίποτα και σας προτρέπω να μην το επιτρέψετε και εσείς.
