Αναφέρομαι, εάν δεν το αντιληφθήκατε στο στριπτίζ (Αγγλικά: striptease). Σε αρκετές Ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 60 ήταν αναπόσπαστο μέρος του σεναρίου. Με μία βασική επισήμανση: δεν απευθυνόταν μόνο στο ανδρικό κοινό, αλλά αποτελούσε μία μορφή διασκέδασης (υποτίθεται) και για ζευγάρια (επίσημα ή ανεπίσημα).
Το καλύτερο, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, περιλαμβάνεται στις “Αμφιβολίες”, μία αστυνομική ταινία του 1964 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γρηγόρη Γρηγορίου βασισμένη (πολύ χαλαρά) στο μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή “Το κόκκινο βάζο”.
Πρωταγωνιστούσε ο Νίκος Κούρκουλος και μαζί του η Βιβέτα Τσιούνη, η Ντόρα Βολανάκη και ο Πάρις Αλεξάντερ. Ο τελευταίος ειδικά ήταν εξαιρετικός όταν απευθυνόταν στην (πλουσία) σύζυγό του προσφωνώντας την… “αγάπη μου”. Ομολογώ πως προσωπικά την θεωρώ ως την καλύτερη απόδοση υποκριτικής (και καλλιτεχνικά υποκριτικής) “αγάπης” του Ελληνικού κινηματογράφου.
Και φυσικά για να ευχαριστήσει την… “αγάπη” του πηγαίνουν μαζί σε ένα κοσμικό νυχτερινό κέντρο, όπου η Bella Balalaica (στον τίτλο της ταινίας με… διαλυτικά σε Λατινική γραφή! ) μας προσφέρει έναν θαυμάσιο αισθησιακό χορό. Αξίζει να προσέξετε και τα βλέμματα των πρωταγωνιστών, κατά τη διάρκεια του χορού, διότι μία ολόκληρη ιστορία υποκρύπτεται με τα νοήματά της.
Η ταινία δεν είναι σπουδαία, αλλά αξίζει ο χρόνος παρακολούθησης της, ειδικά εάν σας ενδιαφέρει το… στριπτίζ και ακόμα περισσότερο το πώς να στείλετε στον άλλο Κόσμο την… “αγάπη” σας (ειδικά εάν τυχαίνει να έχει περιουσία κι εσείς μόνο… αγάπες)!
