Ολόκληρη η Ελλάδα αυτή την εποχή έχει το χρώμα του αμπελόφυλλου της φωτογραφίας. Κάτι σαν σκουριά, κάτι σαν χαλκό, σαν οτιδήποτε απροσδιόριστο, αλλά σίγουρα πανέμορφο.
Ο Άμπελος ήταν ένας πολύ όμορφος νέος.
Παρένθεση: Αυτό, το οποίο μου αρέσει τόσο πολύ στην αρχαία Ελληνική μυθολογία είναι ο ρόλος της ομορφιάς. Μία ομορφιά όμως, η οποία καταλήγει από τον φθόνο θεών και ανθρώπων να μετατρέπεται σε κατάρα. Αλλά πάντα παραμένει το ιδανικό. Κλείνω την παρένθεση.
Ο Διόνυσος ποτέ δεν αποχωριζόταν αυτόν τον ωραίο νέο. Τον Διόνυσο όμως δυστυχώς δεν τον χώνευε καθόλου η Ήρα.
Ο Άμπελος κάποια στιγμή ίππευσε έναν ταύρο! Σπουδαίο κατόρθωμα αυτό! Και όπως ήταν νέος και ωραίος έγινε και παράτολμος. Αλλά ο ταύρος αυτός δεν ήταν αθώος. Τον είχε στείλει η εχθρά πάντοτε του Διονύσου Ήρα, με την Άτην την θεά της πνευματικής συγχύσεως, κόρη του Διός και της… Έριδος! Όπως βλέπετε η Άτις ήταν από “καλή” οικογένεια και εννοώ κυρίως την μαμά της (Έρις)! (Το “τίνος είσ’ εσύ” έχει βάση!).
Ο ωραίος Άμπελος λοιπόν διασκέδαζε και κάποια στιγμή υπερηφανεύτηκε πως έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ιππεύοντας τον ύποπτο ταύρο ακόμα και από την θεά των Σεληνιακών φάσεων Μήνην.
Αλλά στην αρχαία Ελλάδα, το να είσαι ωραίος και ταυτόχρονα να υπερηφανεύσαι ξετσιπότως για τα κατορθώματά σου δεν ήταν και το καλύτερο. Οι θεοί φθονούσαν και δεν τα ανέχονταν όλα αυτά. Και εκδικούνταν και μάλιστα με τον πλέον διεστραμμένο τρόπο. Κακό του ωραίου κεφαλιού του λοιπόν!
Η Μήνη οργίστηκε με αυτά, τα οποία έλεγε ο άφρων Άμπελος για το κατόρθωμά του (να ιππεύει έναν ταύρο) και έστειλε μία… αλογόμυγα (ταυρόμυγα δεν υπήρχε προφανώς), η οποία ενόχλησε τόσο πολύ τον ταύρο, ώστε αυτός εξεμάνη σε τέτοιο βαθμό, ώστε έρριψε τον αναβάτη του κάτω με ορμή φονεύοντας τον δύστυχο Άμπελο…
Άτυχος ο ωραίος Άμπελος, απαρηγόρητος ο Διόνυσος.
Ο πόνος του Διονύσου ήταν χωρίς όρια, αλλά να τον επαναφέρει στη ζωή δεν εδύνατο. Και τον μεταμόρφωσε σε κλήμα!
Και από το κλήμα προέκυψε το σταφύλι με τον οίνον! Και ο Άμπελος από ένας όμορφος αλλά ολίγον κοκορόμυαλος νέος μετατράπηκε σε κάτι τόσο χρήσιμο και σπουδαίο. Βέβαια η μέθη από το προϊόν του Αμπέλου έχει στείλει στον άλλο κόσμο ουκ ολίγους είτε αμέσως είτε εμμέσως, διότι ο μεθυσμένος αποτελεί κίνδυνο και για τους άλλους.
Αλλά πιο είναι το σημαντικότερο στην όλη αυτή τραγική ιστορία;
Η… αλογόμυγα.
Οι μεγαλύτερες καταστροφές και δυστυχίες προέρχονται πάντα από μία μύγα. Μία μύγα “εκτελεστή” και όχι ιθύνοντα νου. Αλλά το αποτέλεσμα αυτή το προκαλεί.
Ωστόσο η ιστορία διδάσκει και κάτι ακόμα. Είναι σχεδόν αδύνατον να εντοπίσεις την αρχική αιτία της συμφοράς. Γιατί η Ήρα εχθρευόταν τον Διόνυσο, γιατί ο Άμπελος ήταν αυτός, ο οποίος ήταν, γιατί η Μήνη θίχθηκε τόσο πολύ, γιατί ο ταύρος δέχθηκε τον ρόλο αυτό, γιατί, γιατί, γιατί…
Ο εκτελεστής όμως, ο οποίος έκλεισε και τον κύκλο των γιατί ήταν η αλογόμυγα. Διότι το μη αναστρέψιμο αποτέλεσμα προέρχεται πάντα από τον πλέον ασήμαντο. Συνήθως τον ρόλο της αλογόμυγας τον υποδύεται ο ελάχιστος των ανθρώπων.
Το αμπελόφυλλο σας χαιρετά.
