Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Το Αλαλούμ με τα Ακίνητα

(και τι ίσως πρέπει να κάνω)

Τα ακίνητα ως ιδέα ποτέ δεν μου άρεσαν, παρ΄ όλο που ασχολήθηκα (αναγκαστικά εξ΄ επαγγέλματος) μαζί τους. Γιατί; Μα διότι είναι… “ακίνητα”! Γενικώς δεν με ελκύουν οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, οι ιδεολογίες και τα αντικείμενα, τα οποία ΔΕΝ κινούνται.

Όταν το 1990 περίπου βγήκα στην ελεύθερη αγορά τα ακίνητα ήταν όπως οι ελιές (τουλάχιστον εδώ στη Νότια Ελλάδα). Όλοι τα ήθελαν, πάρα πολλοί βάσιζαν τις ζωές τους σε αυτά, από προίκες έως εισόδημα, κάποιοι ασχολήθηκαν με το να τα κατασκευάζουν (εργολάβος οικοδομών από τα πολύ… high επαγγέλματα του παρελθόντος) και ένας ωραίος κύκλος γύριζε.

Ωστόσο αυτός ο κύκλος, όπως όλοι οι κύκλοι ήταν εσωστρεφής. Ατμομηχανή έλεγαν της οικονομίας τις κατασκευές, αλλά η ατμομηχανή αυτή έσερνε μόνο τα δικά της βαγόνια και ως συνήθως και μερικά άλλα πράγματα, όπως συμβαίνει και με τα καράβια. Όταν κάποια στιγμή το κάρβουνο της ατμομηχανής τελείωσε, τα βαγόνια κυλούσαν μόνα τους. Και εάν η γραμμή είχε έστω μία ελάχιστη κλίση προς τα άνω ανέβαιναν, προς τα κάτω πήγαιναν πίσω.

Και μετά άρχισαν οι κυβερνήσεις, οι οποίες πάντοτε αρέσκονται να επεμβαίνουν με τον χειρότερο τρόπο και παντού, να βλέπουν τα ακίνητα καθαρά ως φορολογικά στοιχεία. Εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει αυτό έως την εφαρμογή του ΕΝ.Φ.Ι.Α. Μου φαινόταν (και μου φαίνεται) παράλογο πως ενώ για τα τέλη κυκλοφορίας δεν υπήρχε ποτέ κάποια σοβαρή αντίδραση (660 ευρώ για ένα δίλιτρο τότε) τα 100-200 ευρώ ετησίως για ένα διαμέρισμα έφεραν την.. Επανάσταση και τον ξεριζωμό. Και το αυτοκίνητο είναι εργαλείο και παραγωγικό μέσο για έναν επαγγελματία, ενώ το ακίνητο απλά… κάθεται.

Και για να μην ξεχνιόμαστε το πιστεύω (το μανιφέστο μου) εμένα ήταν και είναι:

“Να μην υπάρχουν φτωχοί, να έχουν όλοι να φάνε, κανείς να μη ζει ξυπόλυτος ή γυμνός, να πηγαίνουν όλοι στο σχολείο και να μαθαίνουν γράμματα, να μην αφήνονται άρρωστοι στη μοίρα τους και ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ να έχουν ένα δικό τους σπίτι να μείνουν, χωρίς ΠΟΤΕ να σκέφτονται ούτε την ελάχιστη πιθανότητα μήπως και το χάσουν.”

Όσο πολιτική δήλωση και να ακούγεται το προηγούμενο μανιφέστο θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Αλλά δεν είναι.

Πού το πηγαίνω τώρα;

Μπορεί να διαπνέομαι από τα προηγούμενα, ωστόσο η πραγματικότητα σε μία οικονομία μπορεί και να διαφέρει. Και έχοντας επηρεαστεί από την πολιτική του τότε Προέδρου Ρόναλντ Ρήγκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες κατανόησα πως ό,τι ΔΕΝ κινείται ή είναι εσωστρεφές ΜΟΝΟ ζημιά θα προκαλέσει (αργά ή γρήγορα). Ο Ρήγκαν, ο οποίος ήταν ένας Πρόεδρος επίλυσης θεμάτων απεχθανόταν οτιδήποτε ΔΕΝ κινείτο και το φορολογούσε. Αντιθέτως επιχειρηματικές δραστηριότητες και τα συναφή τα ευνοούσε (με τις πολιτικές του κατευθύνσεις).

Και φτάνουμε στη σχετικά σημερινή (περίπου) πραγματικότητα, όπου οι συνεχείς παρεμβάσεις των κυβερνήσεων δημιούργησαν ένα φοβερό αλαλούμ στους πολίτες, οι οποίοι ψυχολογικά στην Ελλάδα είναι ριζωμένοι με τα ακίνητα.

Η μία ανοησία μετά την άλλη, αλλοπρόσαλλες αποφάσεις και καμία ουσιαστική αντίληψη όσον αφορά τα ακίνητα. Μετά τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. οι νόμοι περί ημι-υπαιθρίων χώρων αρχικά και κατόπιν και βαθμιαία περί νομιμοποιήσεων αυθαιρέτων και στη συνέχεια περί ενεργειακής αναβάθμισης και κατόπιν περί ταυτότητας κτιρίων και ούτω καθ΄ εξής.

Να συμπληρώσω τα φωτοβολταϊκά συστήματα, τη λογική των Airbnb, των υψηλότατων ενοικίων, τις ασυναρτησίες με την εκτός σχεδίου δόμηση, των πλειστηριασμών, οι οποίοι ξαφνικά θεωρούνται ως το φυσιολογικότερο πράγμα της ζωής μας, μετέτρεψαν ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ κάθε απλό ιδιοκτήτη σε επιχειρηματία σε έναν άγνωστο χώρο. Διότι τα ακίνητα ΕΙΝΑΙ ένας άγνωστος χώρος.

Για όσες και όσους έχουν εικόνα δείτε τα αρχιτεκτονικά σχέδια κτιρίων του 18ου και του 19ου αιώνα και συγκρίνετέ τα με τα σημερινά διαγράμματα δόμησης, τα οποία περίπου πλησιάζουν τα μηχανολογικά σχέδια του SpaceX του Μασκ. Αυτό δική μου άποψη.

Όλα τα προηγούμενα μεταφορικά σκεφτείτε τα ως ένα αυτοκίνητο της δεκαετίας του 50, του 70, του 80 ή 90 στο οποίο πρέπει να τοποθετήσετε δισκόφρενα, ηχητικό δορυφορικό σύστημα και να απαιτείτε να λάμπει το χρώμα του να μην κολλάνε οι κλειδαριές ενώ το ίδιο το όχημα είναι υπό σχετική κατάρρευση (μεταφορικά είπαμε η παρομοίωση).

Εν κατακλείδι όλα αυτά έχουν δημιουργήσει ένα φοβερό αλαλούμ στην αγορά και ένας χώρος, ο οποίος ήταν κάποτε περίπου κάτι σαν Ελντοράντο έχει μετατραπεί σε σούπα μανιταριών, από τα οποία όμως κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι τα δηλητηριώδη και ποια τα εδώδιμα.

Μια χαρά λοιπόν όλα.

Α! ξέχασα! Στον τίτλο γράφω “και τι ίσως πρέπει να κάνω” και μάλλον δεν το απάντησα.

Πήγα σε μάντισσες και χαρτορίχτρες να δω που χάνονται (τα ακίνητα) όλες τις νύχτες και άκρη δεν έβγαλα. Και για τις εκάστοτε κυβερνήσεις:

“Βάζεις φωτιά στο σπίτι μας και θα το κάνεις στάχτη μα θα τις βάλω γρήγορα τις τρέλες σου σε τάξη”, για αν παραφράσω τους θαυμάσιους στίχους του τραγουδιού της Γλυκερίας αν και το τελευταίο δεν το βλέπω.

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)