Πριν από έναν περίπου χρόνο πηγαίνοντας να δώσω αίμα στο Νοσοκομείο συνάντησα μία γνωστή μου, την οποίαν είχα να δω περισσότερο από μία δεκαετία. Ήταν ταμίας σε μία τράπεζα και αυτή ήταν όλη κι όλη η γνωριμία μας. Μόλις είχε χάσει τον υπέργηρο μπαμπά της και ήταν συντετριμμένη. Μου έλεγε πως ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί πως τα αγγελτήρια, τα οποία έβλεπε παντού γύρω της, σε στύλους, κολονάκια, οπουδήποτε και τα οποία ήταν πάντα εκεί και τόσα πολλά αντιπροσώπευαν κάτι τόσο τραγικό: έναν θάνατο.
Και συνέχισε λέγοντάς μου πως αυτό το τόσο τραγικό γεγονός της απώλειας είναι τόσο συχνό και τόσο κοντά μας· και τα αγγελτήρια ήταν πάντα εκεί να της το υπενθυμίζουν.
Έχοντας χάσει σχεδόν όλους από την οικογένειά μου την άκουγα προσεκτικά και συνειδητοποίησα πως είμαστε τόσο απρόθυμοι να δεχτούμε την έννοια της απώλειας και αναφέρομαι σε απώλεια κάθε τύπου. Είναι γνωστό στους επενδυτές αυτό και στηρίζουν ολόκληρες στρατηγικές (ο φόβος της απώλειας είναι πολύ ισχυρότερος από την προσδοκία του κέρδους· δεν ισχύει για τους τολμηρούς, τους… απατεώνες και αυτούς, οι οποίοι δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν).
Μία ή ένας, ο οποίος γεννήθηκε το 1895 στην Ελλάδα, μέχρι τα 80 έτη του (ας υποθέσουμε) δηλαδή το 1975, θα είχε βιώσει:
Στα 17 του τους Βαλκανικούς πολέμους (μπορεί να πήγαινε και στρατιώτης), στα 19 του τον Α΄ΠΠ, στα 27 του την Μικρασιατική καταστροφή, στα 38 του τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, στα 45 του την επίθεση των Ιταλών, τον Β΄ΠΠ και κατόπιν μέχρι τα 50 του την Κατοχή με ότι αυτό συνεπάγεται. Και αναλόγως την πορεία του εμφύλιο και μετακατοχική περίοδο και κατόπιν με κάποια ηρεμία (θεωρητικά, διότι είχαμε το πογκρόμ στην Τουρκία και πολλά διεθνή γεγονότα αλλά και το Κυπριακό) έως το 1967, όπου και πάλι στα 72 του μία δικτατορία και λίγο πριν πεθάνει άλλη μία εθνική καταστροφή (στην Κύπρο το 74).
Οι πολύ κοντινές μας προηγούμενες γενιές είχαν άλλη αίσθηση των πραγμάτων. Οι γεννηθέντες μετά το 1945 δεν έζησαν παρά πολύ λιγότερα από αυτά. Ίσως φτώχεια στα παιδικά και νεανικά τους χρόνια, αλλά και καλές στιγμές ειδικά μετά τη μεταπολίτευση.
Ωραία! Αλλά δεν είναι αυτός κατ΄ ανάγκην ο κανόνας της ζωής.
Εμφανίζεται μία οικονομική κρίση, η οποία ανατρέπει τα πάντα και κατόπιν πριν πάρουμε ανάσα ένας άτακτος ιός, ο οποίος με την κορώνα του θέλει να κυριαρχήσει. Μάλλον δεν θα το επιτύχει, αλλά όχι χωρίς κόστος (για εμάς). Θα πεθάνουν άνθρωποι εξ΄ αιτίας του, θα χρεοκοπήσουν πάρα πολλές επιχειρήσεις, άνθρωποι θα χάσουν τις εργασίες τους, οι ζωές μας (σε πολλούς τουλάχιστον) θα ανατραπούν και πολλά οικογενειακά και προσωπικά δράματα θα αναδυθούν επί τούτου.
Σας φαίνεται κάτι παράξενο ή πρωτόγνωρο;
Κοιτάξτε γύρω σας (όσο ακόμα επιτρέπονται οι έξοδοι) και δείτε τα αγγελτήρια θανάτων ή μνημοσύνων. Αυτό, το οποίο σας φαίνεται τόσο απίθανο και απόμακρο είναι γύρω σας, δίπλα σας και είναι και τόσο συχνό.
Και τι να κάνετε; Να τα βάψετε μαύρα;
Όχι βέβαια! Ούτε φόβος, ούτε θλίψη, ούτε υστερίες με πανικό. Απλά συνειδητοποιείστε τι μπορείτε να κάντε, δεχτείτε αυτό, το οποίο δεν μπορείτε να ελέγξετε και αναλογιστείτε την ευθύνη σας να λάμψετε στον ελάχιστο προσωπικό σας χώρο. Δίπλα στο αγγελτήριο καρφιτσώστε και ένα χαρούμενο φιογκάκι. Αυτό της δικής συνεισφοράς στην ομορφιά και επιδιόρθωση του Κόσμου, κατά το μερίδιό σας.
