Χθες όντας εκτός Πατρών, ένοιωσα για πρώτη φορά φέτος αυτό το θαυμάσιο συναίσθημα της υψηλής θερμοκρασίας, με την θάλασσα δίπλα σου και τα πεύκα με την πυκνή βλάστηση και το χώμα, με την ανάλογη σκόνη. Προσθέτοντας και τα τζιτζίκια έχουμε το χαρακτηριστικό Ελληνικό καλοκαιρινό τοπίο.
Κοινώς: ο Παράδεισος!
Ωστόσο σκεπτόμουν μία περίεργη αναλογία και ίσως και να λανθάνω, αλλά μετά από 52 έτη αμφιβάλλω.
Οι μισοί, οι οποίοι δεν έχουν και σπουδαία μέσα νοιώθουν ευτυχείς σε αυτό περιβάλλον, οι άλλοι μισοί διαθέτοντας πάμπολλα μέσα να θεωρούν περίπου ως κατάρα το ότι ζουν εδώ.
Δεν περιορίζονται όμως μόνο σε αυτό. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να προκαλέσουν δυστυχία στους άλλους μισούς, ώστε να μην μπορούν να χαρούν και αυτοί τίποτα. Όταν χρησιμοποιώ τη λέξη δυστυχία εννοώ από το πιο μικρό, το οποίο θα είναι αρκετό να μην σας αφήσει να χαρείτε το επερχόμενο ΣΑ-ΚΥ έως την πολιτική κατάσταση. Προσέξτε πόσα ζητήματα (χωρίς νόημα) ανακύπτουν Παρασκευή μεσημέρι και από ποιους. Είναι χαρακτηριστική τακτική αυτή.
Έχω παρατηρήσει επίσης, πως αναλόγως του βαθμού εσωτερικής πληρότητας ενός ανθρώπου, ισχύουν τα ανάλογα. Οι ευτυχείς επιθυμούν να ευτυχούν και οι γύρω τους, οι δυστυχείς ακριβώς το ίδιο (και κάνουν και οι δύο ότι μπορούν να το επιτύχουν).
Όσο πιό ευχάριστο είναι το σκηνικό της ζωής σου όμως, τόσο μεγεθύνεται από και η εσωτερική σου κατάσταση. Περισσότερη χαρά, για όσους το νοιώθουν, περισσότερη δυστυχία ακριβώς, διότι είναι ανυπόφορο να είσαι δυστυχής σε ένα τόσο όμορφο μέρος του κόσμου.
Το σκηνικό παραμένει όμως το ίδιο: Το Ελληνικό τοπίο.
Τι χρειάζεσαι λοιπόν για να το χαρείς;
Να πάψεις να μισείς τον εαυτό σου και κατ’ επέκταση και τους άλλους.
