Πήγα προ ολίγου να κάνω μία τεράστια αγορά ξηρών καρπών (φυστικιών) της τάξεως των 1,50 (ένα και μισό) ευρώ. Στο γνωστό μου κατάστημα ήταν και μία κυρία γύρω στα 60 σύζυγος δικηγόρου, η οποία μέσα σε 10 περίπου λεπτά εξέφρασε τον πόνο της (απεργία δικηγόρων επί 5 μήνες, έλλειψη από δίκες ήδη από νωρίτερα, μη πληρωμή ενοικίων, ΔΕΗ, ταμείων κλπ) και χρησιμοποίησε πάμπολλες φορές την λέξη “φοβάμαι”…
“Φοβάμαι” τι θα γίνουμε, “φοβάμαι” πως θα ζήσουμε, “φοβάμαι” εάν θα πάρουμε σύνταξη κλπ, κλπ.
Της είπα ότι μπορεί να έχει όλο το δίκιο και στην ίδια κατάσταση είμαστε πάρα πολλοί αλλά ο συγκεκριμένος λόγος της ήταν τόσο αρνητικός, ώστε περίπου η ιδιοκτήτρια του καταστήματος παρά λίγο να το κλειδώσει και να φύγει, ενώ εμένα η πλέον αισιόδοξη μου σκέψη ήταν να πέσω από το τέταρτο ή εάν δεν προλάβω να ζαλιστώ και να πέσω στις ρόδες της πρώτης νταλίκας της Αγίου Ανδρέου.
Δεν είναι λογική αυτή. Της εξήγησα, πως σύμφωνοι ισχύουν όλα αυτά, αλλά η χρησιμοποίηση αυτών των λόγων η μεγιστοποίηση του φόβου και όλο το σκεπτικό δεν οδηγούν πουθενά. Τότε το συνειδητοποίησε και μάλιστα μας αποκάλυψε ότι το ίδιο κάνει και στον άνδρα της, ο οποίος της εκφράζει το άγχος του με τα λόγια της και πλέον έχει και καρδιά (και δεν χρειάζεται πολύ σκέψη το γιατί το έπαθε).
Τι φοβάσαι;
Θες να κάνεις το χατίρι του κάθε σαχλαμάρα, απατεώνα ή παλιανθρώπου (και μην μου αρχίσετε τώρα τα δήθεν αντιπολιτευτικά, διότι δεν εστιάζω σε μία κυβέρνηση ή σε ένα πρόσωπο), αλλά στο σύνολο. Οι ηγεσίες πάντα φέρουν τεράστιες ευθύνες ανεξαρτήτως εάν οι πολίτες είτε από δόλο είτε από αφέλεια είτε από μικροσυμφέρον τις επέλεξαν.
Αλλά τι φοβάσαι;
Παιδιά ακούστε! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή προς τη ζωή και αυτοταπείνωση από τον φόβο. Τέλος εδώ. Ο φόβος αποτελεί βαρύτατη “ύβριν”, διότι διαγράφει κάθε τι του παρελθόντος (οτιδήποτε καλό μας έχει συμβεί), τα σπουδαία του παρόντος και προσβάλει συνανθρώπους μας, οι οποίοι έχουν υποστεί πολύ σοβαρά δυστυχήματα (απώλειες πολύ κοντινών ανθρώπων, ασθένειες, καταστροφές και ότι άλλο). Είναι “ύβρις”, διότι και άλλοι υφίστανται ανάλογα σοβαρότατα ζητήματα και συμπεριφέρονται αξιοπρεπώς.
Το εάν οι ηγεσίες (κάθε είδους) ευνοούν και υποθάλπουν τον φόβο δεν αποτελεί δικαιολογία, διότι αυτά τα συναισθήματα είναι προσωπικά, όπως εξ’ άλλου και η έννοια της αποτυχίας ή και της επιτυχίας.
Φυσικά δείχνει πως δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στη ζωή και επιπλέον αδρανοποιεί και κάθε δυνατότητα αντίδρασης.
Όχι παιδιά. Δεν θα πάρω από αυτό το είδος. Στενοχωριέμαι δεν λέω, διότι δεν είμαι ανεύθυνος, αλλά δεν σημαίνει πως θα διολισθήσω στα μαύρα μονοπάτια του φόβου, της μιζέριας και της προσωπικής εξαθλίωσης.
Εξ’ άλλου τόσο εύκολα παραδίνεσαι; Για να δούμε και τι αρχι-(τεκτονικά σχέ)-δια διαθέτουν και οι αντίπαλοι;
Τι φοβάσαι λοιπόν;
