(Γενικότερος προβληματισμός περί των Κρατών)
Είναι αλήθεια πως τα τελευταία γεγονότα στην Καταλωνία δημιουργούν σε όλους μία αμηχανία. Τι κάνουμε εδώ; Πως συμπεριφερόμαστε; Ποιός (εάν υπάρχει) έχει δίκιο (εάν έχει);
Είναι ερωτήματα, τα οποία φυσιολογικά απασχολούν τους εναπομείναντες σκεπτόμενους Έλληνες. Όσον αφορά βέβαια την κυβέρνηση η αμηχανία είναι τρις- χειρότερη, διότι η Ελληνική διπλωματία εδώ και κάτι δεκαετίες έχει υπεισέλθει στην λογική του κομματικού κράτους και της ανυποληψίας.
Για να είμαι ειλικρινής, εμένα η σκέψη της Ισπανίας μου έφερνε (και φέρνει) συνειρμικά στον νου τους κονκισταδόρους και την καταστροφή των σπουδαίων πολιτισμών της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής, την Ιερά εξέταση, τον βαθύτατο καθολικισμό και τους διωγμούς των Εβραίων, την ανακάλυψη της Αμερικής (αν και ο Κολόμβος ΔΕΝ ήταν Ισπανός) και τέλος την τραγωδία του Ισπανικού εμφυλίου (με την Γκουέρνικα) καθώς και τον Φράνκο…
Βέβαια μου έρχεται στον νου και ο Μιγκουέλ ντε Θερβάντες με το αριστούργημα του τον Δον Κιχώτη, αλλά και όλοι οι πολύ (μα πολύ) σπουδαίοι ζωγράφοι (Βελάσκεθ, Γκόγια -ο αγαπημένος μου με την Μάγια ντυμένη αλλά και γυμνή- ο Ελ Γκρέκο αλλά και Πικάσο και ο Νταλί). Μαζί σκέπτομαι και την Αλάμπρα και την Αραβική επίδραση.
Αλλά αυτό με την Καταλωνία τι σημαίνει; Πως να το αξιολογήσω;
Εδώ υπάρχει ένα πολύ σοβαρό θέμα, το οποίο χρειάζεται πολύ προσοχή και ίσως αποτελεί τον σπόρο της εξέλιξης στην παγκόσμια πολιτική.
Έννοιες, όπως Δημοκρατία, Εθνικό Κράτος και πλειοψηφία αρχίζουν να μην έχουν το ίδιο νόημα. Στην πραγματικότητα πουθενά δεν υπάρχει δημοκρατία. Τα λεγόμενα εθνικά κράτη σπαράσσονται από φοβερές αντιθέσεις μεταξύ των πολιτών τους, ενώ οι πλειοψηφίες τείνουν προς την πλήρη αγελοποίηση και ηλιθιοποίηση. Και πλέον αρχίζει να διακρίνεται αμυδρά, πως η έννοια ενός κράτους, όπου μία διεφθαρμένη άρχουσα τάξη θα πράττει, όπως γουστάρει επιβάλλοντας κανόνες δικτατορίας και καταπίεσης στους υπολοίπους με το πρόσχημα της δημοκρατίας δεν μπορεί να είναι αποδεκτή. Η σκεφτείτε πόσο πιο κοντά νοιώθετε με έναν Έλληνα ναζί; Προσωπικά ο φύλαρχος της φυλής των Μασσάι στην κεντρική Αφρική μου φαίνεται κοντύτερα σε νοοτροπία και στάση ζωής…
Το εάν ένας δειλός λαϊκιστής ξεσηκώνει μία επαρχία εναντίον ενός κράτους, με το πρόσχημα της ανεξαρτησίας ενώ στην πραγματικότητα το μόνο, το οποίο σκέφτεται είναι πως θα γίνει ο ίδιος πρόεδρος δεν αλλάζει το σκεπτικό. Ούτε το ότι χάνεται το αίσθημα αλληλεγγύης (ποια ακριβώς αλληλεγγύη;) είναι κατ΄ανάγκην κακό. Στην Ελλάδα αυτό είναι πολύ γνωστό. Αθλιότητες δεκαετιών οδήγησαν και οδηγούν την χώρα σε καταστάσεις “άνω ποταμών”. Τι κοινό μπορεί να έχουν οι πολλοί άνθρωποι με αυτούς; Το μόνο κοινό είναι ότι πληρώνουν τα χρέη τους ή την καλοπέραση τους, χωρίς οι ίδιοι να απολαμβάνουν τίποτα (να πως γεννιέται η βία και ο φασισμός).
Τα σύγχρονα κράτη έχουν πλέον μετασχηματισθεί σε μικρές δικτατορίες, όπου η πολιτική της αποβλάκωσης τα έχει μετατρέψει σε δεξαμενές σκλάβων προς χάριν στυγνών και δολίων απατεώνων. Όλοι μαζί εν τω μεταξύ συμπλέουν μέσω σχημάτων τύπου Ευρωπαϊκής Ένωσης, τραπεζικών οργανισμών, αμυντικών συνασπισμών (δήθεν) και πείθουν τα πρόβατα, τα οποία δυστυχούν πως αποβλέπουν στο κοινό καλό τους… (όπως ο βοσκός ταΐζει τα αρνάκια πριν τη σφαγή)…
Μπούρδες και πάλι μπούρδες!
Προσωπικά είμαι πολύ συντηρητικός και πιστεύω στις αξίες κάθε πολιτισμού. Είμαι σαφώς εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της ώσμωσης μεταξύ των ανθρώπων. Όχι όμως με κλειστό βλέμμα αλλά με ανοιχτούς ορίζοντες. Αγαπώ το διαφορετικό αλλά θα επιλέξω εάν θα το υιοθετήσω. Μαθαίνω άριστα τον πολιτισμό των Κινέζων, των Αφγανών, των Γάλλων και των Ισπανών, αλλά ούτε θέλω αλλά ούτε και δύναμαι να ταυτισθώ μαζί τους. Όμως διαφαίνεται πως και μεταξύ ατόμων του ιδίου πολιτισμού (;) οι διαφορές τείνουν να γίνουν ανυπέρβλητες. Και το εάν η κοινή γλώσσα ή το σχολείο ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ να είμαστε στην ίδια πλευρά, οι αξίες, το ήθος και η νοοτροπία διαφέρουν τα μέγιστα.
Αυτό στην πραγματικότητα αν και δεν είναι αντιληπτό ούτε από τους ίδιους συμβαίνει στην Καταλωνία. Είναι όμως αντιληπτό στους οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή ´Ενωση ή και ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η Καλιφόρνια άνετα θα μπορούσε να ανεξαρτητοποιηθεί, μάλιστα οι φίλοι μου εκεί δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ακριβώς Αμερικανούς αλλά Californians…
Αυτός ο σπόρος υφίσταται και επειδή δεν έχει συνειδητοποιηθεί ακόμα τείνει να ακολουθεί την λογική της απόσχισης από ένα άλλο κράτος.
Σας φαίνεται παράλογο; Καθόλου! Διότι η Ελλάς σε αυτό είναι μακράν η πρωτοπόρος με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος έπραξε το αδιανόητο σήμερα. Δημιούργησε “νέο κράτος” με νέα κυβέρνηση διαφωνώντας με έναν βασιλέα της καταστροφής, (διαβάστε οι νεώτεροι την ιστορία).
Και απαντήστε μου τι θα επιλέγατε; Ένα ομοιογενές Ελληνικό κράτος ταγμένο – προσκείμενο στον Χίτλερ ή τον Στάλιν ή μία διάσπαση μεταξύ ενός υγιούς και ενός βαρύτατα ασθενούς κράτους; Ο Βενιζέλος τότε επέλεξε!
Θα επέλεγα την διάσπαση. Προσοχή λοιπόν στην Καταλωνία… Ίσως είναι πολύ περισσότερα απ΄όσα φαίνονται.
Σημ. Οι περιοχές αυτές ήταν με την πλευρά των λεγόμενων δημοκρατικών την περίοδο του Ισπανικού εμφυλίου. Η Μαδρίτη όμως ήταν των λεγόμενων εθνικιστών. Δεν έχει ίσως σημασία αλλά ας το αναφέρω.
