Όλοι οι (υπεύθυνοι και απλοί) πολίτες αυτής χώρας παρακολουθούμε με ανάμικτα συναισθήματα μία κατάσταση απροσδιόριστης συναισθηματικής εμπλοκής (θα την χαρακτήριζα) και αδυναμίας αντίδρασης στα τεκταινόμενα είτε αυτά αφορούν εσωτερικά είτε εξωτερικά ζητήματα.
Συναντώ καθημερινά ανθρώπους, οι οποίοι ειλικρινά με ερωτούν τι να κάνουν και πως να αντιμετωπίσουν θέματα, τα οποία πρακτικά είναι πέραν των δυνάμεων τους, όπως το προσφυγικό ζήτημα ή η κακή οικονομική κατάσταση ή ο κοινωνικός ξεπεσμός.
Ανέκαθεν εκτιμούσα πως ο κάθε Άνθρωπος αποτελεί το Κέντρο του Σύμπαντος, πως το Σύμπαν δημιουργήθηκε για τον κάθε έναν/μία ξεχωριστά και πως ο κάθε ένας/μία μπορεί να αλλάξει τον Κόσμο. Και κανείς δεν είναι λιγότερος ή περισσότερος από τον άλλον ανεξαρτήτως οποιουδήποτε κριτηρίου.
Λοιπόν δεν είμαι ο σοφός Σόλων, αλλά μπορώ κάλλιστα να δώσω πολύ συγκεκριμένη απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα.
Τι πρέπει να κάνει κάποιος και πως;
Με το να ανθίσταται στις εξαιρετικά ισχυρές πιέσεις του περιβάλλοντος του και να διατηρεί ακέραιο το ήθος και τους πυλώνες του. Δεν μπορεί κανένας από εμάς να σταματήσει τον εμφύλιο στην Συρία και να αποτρέψει εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από το να έλθουν στην Ελλάδα. Μπορεί όμως ο καθένας μας να διατηρήσει την ψυχραιμία του και την ανθρωπιά του και να αξιολογήσει βεβαίως κάθε εκδοχή αλλά χωρίς να διολισθήσει σε ποταπά μονοπάτια μισανθρωπίας…
Μπορεί να εξοντώνεται από την άθλια οικονομική κατάσταση, αλλά οφείλει να διατηρήσει την πίστη του στη ζωή και να δίνει ένα χαμόγελο αισιοδοξίας στον διπλανό του. Οφείλει να μην μισεί τον συνάνθρωπό του γιατί είναι σε καλύτερη (νομίζει!) κατάσταση, αλλά να βελτιώνει τους γύρω του, ούτε να εφευρίσκει ενόχους και να μεταβιβάζει την κατάστασή του σε ενέργειες άλλων…
Μπορεί και πρέπει να διατηρήσει την πίστη του στις δυνάμεις του “καλού” και να μην υποκύψει στην αθλιότητα…
Μπορεί και πρέπει να αντέξει, διότι η ζωή αγαπά τους ανθεκτικούς και μην ξεχνάτε πως από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης επέστρεψαν όχι κατ’ ανάγκην οι καλύτεροι –εάν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος και με όλο το σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων- αλλά σίγουρα επέστρεψαν οι ανθεκτικότεροι…
Η ζωή απαιτεί δυνατούς ανθρώπους και η πραγματική δύναμις δεν φαίνεται στο εάν έχεις μεγάλες θέσεις και εξουσία αλλά να μπορείς να δίνεις δύναμη και να βελτιώνεις δύο-τρεις κοντινούς σου ανθρώπους…
Το σημαντικότερο όλων και παρακαλώ προσέξτε το ιδιαιτέρως:
Το μέγεθος της πράξης δεν είναι αυτό, το οποίο έχει σημασία. Είναι μόνο ένας καταλύτης. Μία ελάχιστη, φαινομενικά ασήμαντη πράξη, θα μπορούσε να είναι αρκετή για να ανάψει μια διαδικασία και να αλλάξει ολόκληρο τον Κόσμο. Ένα μικρό άνοιγμα είναι το μόνο, το οποίο χρειάζεται, και το υπόλοιπο θα θεραπεύσει τον εαυτό του.
Ό, τι και εάν κάνετε, να το κάνετε με την πεποίθηση ότι αυτό είναι το ένα τελευταίο σημείο προσαρμογής, το σημείο καμπής για ολόκληρο τον Κόσμο και ανήκει εξ’ ολοκλήρου στα χέρια σας.
Έχουμε πάρα πολύ όμορφα και εξαιρετικά σπουδαία πράγματα να κάνουμε!
