Αυτό είναι ένα παλαιό κεντρικό κτίριο κάπου, πρόσφατα αποκατεστημένο. Κλασσική αρχιτεκτονική και χαρακτηριστική πρόσοψη. Δεν έχω να κάνω κανένα σχόλιο επ’ αυτών. Η φωτογραφία μάλιστα είναι σκοπίμως ασπρόμαυρη, ώστε να απομονωθεί από τα υπόλοιπα μία συγκεκριμένη “ενοχλητική” –κατ’ εμένα πάντοτε- (ίσως όμως επιβεβλημένη στην προκειμένη περίπτωση) λεπτομέρεια:
-Το κεντρικό υάλινο χώρισμα στον εξώστη.
Αυτό το τόσο σύνηθες φαινόμενο στην νέο-Ελληνική αρχιτεκτονική, όπου τα διαμερίσματα διαχωρίζονται στην πρόσοψη της πολυκατοικίας με ένα γυάλινο παραπέτασμα. Μία αφόρητη αρχιτεκτονική αστοχία, η οποία επιδεινώνεται με την τοποθέτηση φωριαμών (ντουλαπιών) στην χειρότερη περίπτωση και φυτών στην καλύτερη, προκειμένου να επιτευχθεί η απαιτούμενη εξασφάλιση ιδιωτικού χώρου (privacy) και ηχομόνωση.
Στο κτίριο βέβαια της φωτογραφίας είναι σχεδόν σίγουρο πως επιβλήθηκε ,μάλλον για λόγους διαχωρισμού λόγω της παλαιότητας του κτιρίου (κληρονομικά), αλλά αυτό ακριβώς καθιστά ενοχλητικότερη αυτή την λεπτομέρεια, διότι δεν συνάδει με την αρχιτεκτονική των κλασσικών κτιρίων• απλά εκεί δεν υφίσταται, (σε καμία όμως περίπτωση δεν ασκώ κριτική στο συγκεκριμένο, διότι γνωρίζοντας απλούστατα την Ελληνική πραγματικότητα, ίσως αυτή να ήταν η μοναδική επιλογή των ιδιοκτητών).
Επανερχόμενος όμως στο ζήτημα των διαχωριστών υαλοπλασμάτων στους εξώστες, θα παρατηρήσω, πως αποτελεί φαινόμενο, το οποίο παραπέμπει σε λογικές “ιδρυματοποίησης” και χρησιμοποιείται διεθνώς κατά κόρον σε ξενοδοχεία και πολυτελέστατα –κακόγουστα όμως- κατά τα άλλα κρουαζιερόπλοια. Μπορεί στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις να αναφερόμαστε σε μία σύντομης διάρκειας παραμονή, ενώ στα διαμερίσματα σε μία μόνιμη κατάσταση, αλλά το πνεύμα είναι υποδηλωτικό της εντελώς επίπεδης και χωρίς καμία φαντασία (εργολαβίστικης) σχεδίασης:
“Σαρδέλες” στην κονσέρβα να τις τακτοποιήσουμε όλες προς μέγιστο (δικό μας) όφελος…
Όχι όμως για τις “σαρδέλες”… Κρίμα…
