Αφεθείτε για λίγες στιγμές από τα δεσμά του παρόντος και μεταφερθείτε νοερά σε ένα σκοτεινό μισο-καταγώγιο της δεκαετίας του 70, λίγο μετά την κατάρρευση της χούντας. Κυνηγημένος όλα τα χρόνια γιατί δεν ενέδωσες, χωρίς καμία εργασία και ούτε δραχμή στην τσέπη σου, κατεστραμμένος γιατί ήσουν απλά ένας γνήσιος δημοκράτης, χωρίς να ανήκεις πουθενά και χωρίς να προδώσεις ούτε αρχές, ούτε αξίες, ούτε ανθρώπους, θυμήθηκες πως το καταγώγιο το έχει ένας φίλος σου από τα παλιά.
Χαίρεται πολύ που σε βλέπει, δεν έχεις αλλάξει και πολύ, του ζητάς να καθίσεις σε μία γωνία σε ένα τελευταίο ξύλινο θλιβερό τραπεζάκι και τον παρακαλείς να σε… κεράσει ένα ποτό και να σε φιλέψει ένα τσιγάρο. Κάνει και τα δύο με μεγάλη του ευχαρίστηση.
Και ξαφνικά ακούγεται η φωνή της Τζένης Βάνου να αντηχεί σε όλο τον γεμάτο από καπνούς και φωνές μαγαζί. Όλοι σωπαίνουν και κάπως όλα παγώνουν.
Η Τζένη Βάνου!
Κι ακούγεται το… “Ξέχασες και το Περίμενα” και πίνεις μια γουλιά από το καλό ουίσκι και μόλις πηγαίνεις να ανάψεις το τσιγάρο μία κοπέλα του μαγαζιού έρχεται και στο ανάβει. Μία αυθεντική έκφραση της κατάπτωσης, αλλά καθ΄ όλα γνήσια. Τραβάς μια ρουφηξιά στο τσιγάρο σου, ακουμπάς χαλαρά την πλάτη σου στην έστω λίγο άβολη καρέκλα και απολαμβάνεις.
Και τότε συνειδητοποιείς πόσο “πλούσιος” είσαι. Έχεις έναν ΦΙΛΟ, ΜΙΑ αρτίστα σου άναψε το τσιγάρο και ίσως θα μπορούσε να σε φιλοξενήσει απλά στο σπίτι της για ένα βράδυ· με ανυστερόβουλο και γνήσιο συναίσθημα.
Τι άλλο μένει;
Τα είχες όλα και δεν το ήξερες.
Γιατί η ΖΩΗ ΔΕΝ σε ξέχασε και το… περίμενες!
