Η ακόλουθη ιστορία είναι απολύτως αληθινή:
Πριν από πολλά χρόνια (περισσότερα από είκοσι) μου τηλεφώνησε ένας σχετικά γνωστός μου μεγαλο-εργολάβος οικοδομών. Δεν είχα κάποια σχέση μαζί του απλώς με κάποιο τρόπο (άλλη φορά αυτή η ιστορία) είχαμε γνωριστεί.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ωστόσο ήταν ένας έντιμος άνθρωπος και μου τηλεφώνησε χαρούμενος να μου πει να περάσω αμέσως από το γραφείο του για μια μεγάλη δουλειά.
Ήταν απόγευμα χειμώνα θυμάμαι και έτρεξα από το γραφείο μου στο γραφείο του (δεν απείχαν παρά λίγα λεπτά με τα πόδια).
Τότε συνάντησα τον Αχ (άλφα χι). Ο Αχ (τα πραγματικά αρχικά του επωνύμου του) ήταν ένας κομψός τύπος (γύρω στα 30), για τον οποίον η πρώτη μου σκέψη ήταν μία: “αμάν…. απατεώνας!”… Μάλλον κατάλαβε τι σκέφτηκα, διότι ήταν σχετικά ψυχρός μαζί μου (και γενικά η αίσθηση μου ήταν πως του ήμουν ανεπιθύμητος, ένοιωθε άβολα)…
Ο Αχ λοιπόν είχε πείσει τον γνωστό μου, πως διαθέτει κάποιο μεγάλο κτίριο κάπου και ήθελε να το ανακαινίσει. Δεν έδωσε άλλες λεπτομέρειες και ο γνωστός μου εργολάβος ζήτησε το τηλέφωνό του και μου είπε να επικοινωνήσω μαζί του για το (πολύ) μεγάλο αυτό έργο. Σημειωτέον ότι ο άνθρωπος αυτός (εργολάβος) δεν είχε κάποιο πτυχίο και έπρεπε κάποιος να αναλάβει τα σχετικά…
Στη λίγη ώρα, κατά την οποία έμεινα στο γραφείο άκουσα έκπληκτος μία ιστορία του τύπου (περίπου, από όσα θυμάμαι):
“Ήμουν στο εξωτερικό, έφερα πάρα πολλά χρήματα αλλά δεν μπορώ τώρα να τα εκταμιεύσω και επειδή έχω μία κατακαινούργια Τζάγκουαρ στο τελωνείο και ένα Ρολεξ (μιλάμε αρχές του 90), διευκολύνετε με (δανείζοντάς με χρήματα) να τα εκτελωνίσω και φυσικά μόλις τακτοποιηθώ να τα επιστρέψω και να σας δώσω το τεράστιο έργο! Παιδιά ΑΛΗΘΕΙΑ όλα αυτά και δεν υπερβάλλω ούτε για την Τζάγκουαρ, ούτε για το Ρόλεξ!
Έμεινα εμβρόντητος ομολογώ αν και ήμουν νέος και άπειρος, αλλά ήταν τόσο σαφές ότι ο άνθρωπος ήταν γελοίος απατεώνας, ώστε δεν μπορούσα να κατανοήσω πως ο μεγαλοεργολάβος και η γυναίκα του είχαν εκστασιαστεί με τα λεγόμενά του!
Έφυγα μετά από λίγο με πολλές απορίες και μετά από μία ή δύο ημέρες με βαριά καρδιά του τηλεφώνησα, όπως είχαμε συμφωνήσει. Όσο σας απάντησε μου απάντησε και εμένα…
Να μην τα πολυλογώ μαθαίνω μετά από λίγο καιρό, πως είχε λάβει ένα σοβαρό “δάνειο” για τον εκτελωνισμό του Ρόλεξ (όχι για την Τζάγκουαρ) και φυσικά μην τον είδατε τον… Παναή.
Μετά από κάτι μήνες τον είδα σε φωτογραφία στην Πελοπόννησο (με ύφος τύπου “με κλαιν’ οι ρέγγες”, μαζί με άλλους δύο) να έχουν συλληφθεί για μικροαπάτες… (διότι περί τούτου επρόκειτο)…
Έχω και άλλες ιστορίες να σας διηγηθώ, όπως για κάποιον. ο οποίος μου τηλεφώνησε με πολύ σοβαρό ύφος να μου κλείσει ραντεβού και κατόπιν ήλθε στο γραφείο μου με όλους τους τύπους και στυλ να μου αναγγείλει πως εκπροσωπεί τον γαμπρό του, ο οποίος έχει πολλά χρήματα στο εξωτερικό και ένα επίσης σπουδαίο ακίνητο στην Πάτρα, το οποίο (αυτός) αποφάσισε να μου τα αναθέσει. Μόνο βέβαια επειδή η… τιμή στο πρόσωπό μου ήταν μεγάλη ήθελε να του δώσω… 3,000 ευρώ για να τακτοποιήσει την “δουλειά”! Φοβερό, ε; Βεβαίως ήθελε να παραποιήσω και τις δαπάνες και να του δίνω ένα ποσοστό…
Έχω και άλλα να σας αναφέρω, αλλά να μην σας κουράσω άλλο… μερικά μάλιστα είναι τόσο αστεία, ώστε δεν θυμάμαι εάν γέλασα ή θύμωσα…
Το μοτίβο όμως είναι πάντα το ίδιο:
Κάτι εντυπωσιακό, μία προοπτική τεράστιου κέρδους, μία ελπίδα ονείρου, μία φοβερή εύνοια της τύχης (διότι κάποιος σε επέλεξε) αλλά πάντα με κάποιο τίμημα του τύπου “να λάβω πρώτα κάτι, ώστε να κινηθεί η διαδικασία”. Η λεγόμενη Νιγηριανή απάτη λειτουργεί επίσης με το ίδιο σκεπτικό…
Πάντως σε κάθε περίπτωση ήταν τόσο σαφές το ψεύδος και η εύκολη λύση, ωστόσο όμως και τόσο αποτελεσματική η μέθοδος… Σκεφτείτε πως εξαπάτησε τον πολύ πλούσιο και ισχυρό αυτοδημιούργητο επιχειρηματία.
Το μεγάλο μυστικό σε κάθε απάτη είναι πως είτε προβάλλεται κάποιο εξαιρετικά εντυπωσιακό στοιχείο είτε μία ελπίδα έξω από κάθε λογική ή προκαλείται τεχνηέντως συνενοχή, ώστε ο εξαπατημένος να μην μπορεί να αντιδράσει, διότι θα θεωρηθεί συνένοχος…
Ο απατεώνας ή ο εξαπατηθείς;
Αυτά σκεπτόμουν εντελώς συμπτωματικά σήμερα, ενώ ο τίτλος του άρθρου είναι με όλο μου τον σεβασμό δανεικός από το πολύκροτο άρθρο του Χαριλάου Τρικούπη, με το οποίο προσπαθούσε να απαντήσει (ή μάλλον απαντούσε) στο ερώτημα της ηθικής, κοινωνικής και οικονομικής κατάπτωσης του Έθνους στο οποίο οι Πολιτικοί επέρριπταν τις ευθύνες…
«Αηδιάζοντες και αγανακτούντες και βλέποντες την γενικήν κατάπτωσιν των πολιτευομένων ερωτώμεν αυτούς, μη τυχόν αληθώς πταίει το Έθνος;»
Με το άρθρο αυτό βέβαια, το οποίο δημοσιεύτηκε αρχικά ανώνυμα στις 29 Ιουνίου 1874 στην εφημερίδα «ΚΑΙΡΟΙ» του Πέτρου Κανελλίδη βρέθηκε πίσω από τα σίδερα, αλλά ταυτόχρονα καθιερώθηκε και ως ηγέτης δίνοντάς του τη δυνατότητα αργότερα να κυβερνήσει τον τόπο…
Έως ότου έφτασε και η στιγμή να αναφωνήσει “ Ανθ΄ ημών Γουλιμής… Καληνύχτα σας” και αυτή είναι μία άλλη ιστορία για τα επόμενα…
“Τις πταίει” λοιπόν;
