Παλαιότερα είχα προσέξει σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Β΄ΠΠ και την εισβολή των Χιτλερικών στην Ε.Σ.Σ.Δ., πως στις συνεντεύξεις Ρώσων απλών πολιτών το φόντο συνήθως ήταν μία βιβλιοθήκη. Στους Γερμανούς ήταν κάτι πολύ ψυχρά δωμάτια με φτηνο – έπιπλα και ποτέ βιβλία. Μπορεί να έτυχε ή να ήταν σύμπτωση. Δε γνωρίζω.
Αυτές τις ημέρες παρακολουθώντας δελτία ειδήσεων του εξωτερικού με τηλε-ανταποκρίσεις και τηλε-συνεντεύξεις εντυπωσιάζομαι αρνητικά από το πόσο… φτωχά (όχι από πλευράς πλούτου, αλλά γούστου) είναι τα σπίτια ατόμων με πολύ υψηλές θέσεις. Δεν υπάρχει η έννοια ακριβώς του γραφείου ως χώρου εργασίας στην κατοικία τους. Αυτό σημαίνει πως ενδεχομένως δεν το χρειάζονταν, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ πως υψηλόβαθμο στέλεχος κυβέρνησης φεύγοντας από το υπουργείο πηγαίνει σε μία κατοικία χωρίς χώρο προσωπικής εργασίας. Μπορεί να σφάλλω… δεν επιμένω.
Φυσικά και υπάρχουν συνθήκες δύσκολες, αλλά σε κάθε περίπτωση προτείνω μία πραγματική.. τηλε – ανακαίνιση, διαμόρφωση χώρου φόντου πίσω από την κάμερα του υπολογιστή. Ούτως ή άλλως ζούμε σε έναν fake world, σε έναν βαθμό μέσω του διαδικτύου, τουλάχιστον ας είναι αισθητικά υψηλής στάθμης.
Φίλοι αρχιτέκτονες, λαμπρό και δημιουργικό πεδίο εργασίας αναδύεται!
Σημ.: Δεν εννοώ τα τυποποιημένα από τα προγράμματα. Αυτά, ακριβώς προδίδουν πως το πραγματικό φόντο είναι τόσο κακό, ώστε θέλεις να το επικαλύψεις! Ακόμα χειρότερα δηλαδή!
