Δύο πρόσωπα, τα οποία έχουν προκαλέσει κυβερνήσεις και κράτη και δημιούργησαν και δημιουργούν διεθνή ζητήματα. Ποια μπορεί να είναι η αλήθεια; Μην περιμένετε φυσικά να την διαβάσετε από εμένα, διότι μόνο αυτοί οι δύο γνωρίζουν. Είναι και διαφορετικές οι περιπτώσεις του ενός από τον άλλον. Ο Ασάνζ κατά βάση δημοσιοποιούσε, οτιδήποτε ερχόταν στα χέρια του. Συνεπώς δεν ήταν ο ίδιος ο πληροφοριοδότης. Ο Σνόουντεν από την άλλη ήταν ο ίδιος η πηγή.
Θέλω να είμαι εξ΄ αρχής ξεκάθαρος, όσον αφορά τις δικές μου αρχικά απόψεις και κατόπιν εκτιμήσεις για τους δύο προαναφερομένους. Για τον Ασάνζ και τα WikiLeaks για να είμαι ειλικρινής δεν κατέχω τόσο καλά το ζήτημα. Για τον Σνόουντεν είμαι περισσότερο ενήμερος.
Αν και προσωπικά, όπως πολύ καλά γνωρίζετε είμαι εξαιρετικά σκληρός υπέρμαχος της ελεύθερης γνώμης (και το πληρώνω συνεχώς αυτό με τα όσα γράφω) είμαι πάρα πολύ επιφυλακτικός στο θέμα των πληροφοριών και της δημοσιοποίησης εγγράφων (κάθε είδους). Θα σας εξηγήσω πολύ συγκεκριμένα το λόγο.
Οι πληροφορίες είναι εγγενώς τεράστια δύναμις και ως εκ τούτου η διαχείρισή τους πρέπει να γίνεται ως εάν έχεις στο ένα χέρι το παιδί σου και στο άλλο μία μικρή ατομική βόμβα. Θα του τη δώσεις να παίξει; Χμ…
Οποιαδήποτε πληροφορία πρέπει να τη διαχειριζόμαστε για επωφελή σκοπό. Και πολλές φορές χρειάζεται και να την ξεχάσουμε, γιατί το όφελος από την αποκάλυψή της μπορεί να είναι πολύ μικρότερο από τη ζημιά, την οποίαν ενδεχομένως θα προκαλέσει. Επιπλέον κρίνεται και από το τελικό της αποτέλεσμα. Είναι όμως και περιπτώσεις, όπου όταν έχουμε συγκεκριμένα στοιχεία πρέπει να κινηθούμε αποτελεσματικά. Εάν ειδικά τίθεται θέμα αποτροπής μίας τραγωδίας ή μίας ανθρωπιστικής καταστροφής. Άρα λοιπόν οι πληροφορίες δεν είναι προϊόν ευρείας κατανάλωσης για τα ράφια των αδηφάγων υπεραγορών (super markets).
Στην περίπτωση του Ασάνζ και των WikiLeaks δεν θα με προβλημάτιζε τόσο ο ίδιος, όσο οι πηγές του και εννοώ τις διαρροές. Το εάν δημοσιευτούν απόρρητα έγγραφα του Πενταγώνου επειδή κάποιος θέλησε για όποιο σκοπό να το κάνει είναι βέβαια ένα θέμα. Αλλά το πώς φτάνουν στα χέρια ενός τρίτου είναι ακόμα μεγαλύτερο θέμα. Και φυσικά τα έγγραφα φέρουν και υπογραφές, άρα γνωρίζουμε και τι σκέπτονταν κάποιοι ή τι εντολές έδιναν. Σημαντικό όχι όμως και τόσο ουσιαστικό και δεν είναι οι μόνοι.
Ο Σνόουντεν είναι μία περίπτωση, η οποία εμένα προσωπικά με απωθεί ιδιαιτέρως. Αποκάλυψε αυτό, το οποίο γνωρίζουμε λίγο – πολύ όλοι και πολύ απλά θεωρώ πως είναι καθαρά προδότης της πατρίδας του. Το ότι μάλιστα προστατεύεται από τη Ρωσσία, τον καθιστά διπλό προδότη. Σκεφτείτε πώς θα κρίνατε έναν Έλληνα, πρώην στέλεχος της Ε.Υ.Π., ο οποίος αφού αποκάλυπτε έστω τα αρνητικά για την λειτουργία των υπηρεσιών τώρα θα είχε εύρει άσυλο στην Τουρκία. (Μην συγχέουμε το άσυλο για πολιτικούς λόγους).
Ακούστε. Η διαχείριση των πληροφοριών και της ενημέρωσης, όσο υπέρμαχος και εάν είναι κανείς της ελεύθερης γνώμης, προϋποθέτει και ΗΘΙΚΗ. Και οσοδήποτε σκληρός και εάν είσαι στην κριτική σου πρέπει να σέβεσαι κάποιους κανόνες. Τώρα βέβαια θα αντικρούσω ο ίδιος τον εαυτόν μου, διότι εάν είχα στα χέρια μου έγγραφα και στοιχεία προμηνύματα ή γεγονότα καταστροφών τι θα έκανα; Αφού απαντούσα (και εξηγούσα) τον τρόπο, με τον οποίον τα απέκτησα (αυτό περιέργως όλοι ξεχνούν να διευκρινίσουν ή να ερωτήσουν οι άλλοι) κατόπιν θα ασκούσα κάθε δυνατή πίεση και με κάθε μέσον εναντίον μίας κατάστασης. Κυβερνητικό ή οποιοδήποτε άλλο έγγραφο ποτέ όμως δεν θα δημοσιοποιούσα πόσο μάλλον εάν προερχόταν από την κυβέρνηση της χώρας μου.
Εξ΄ άλλου υπάρχει και μία ωραία Ελληνική παροιμία: “Χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει” και κολαούζος είναι ο οδηγός από την Τουρκική λέξη kilavuz. Τι έγγραφα να δημοσιοποιήσεις για κάτι, το οποίο κραυγάζει από μακριά;
Εν κατακλείδι. Για τον Ασάνζ δεν έχω καθόλου θετική εικόνα, μάλιστα το εντελώς αντίθετο και θεωρώ πως δεν έχει επί της ουσίας προσφέρει κανένα καλό (περισσότερο εγωπαθής μου δείχνει) ενώ για τον Σνόουντεν δεν έχω κατανοήσει ούτε το λόγο της πράξης του, ούτε τον τρόπο του· μάλλον πρόκειται περί μίας διαταραγμένης προσωπικότητας (και τελικά έγινε και προδότης).
Σημ. 1: Θα ήταν πολύ περισσότερο “επαναστατικό” το άρθρο μου, εάν καταφερόμουν εναντίον των κυβερνήσεων και ήμουν υπέρμαχος των προηγουμένων και των ιδεών τους. Δεν το κάνω, διότι δεν το πιστεύω. Και εάν νοιώθω πως πρέπει να ασκήσω κριτική, οσοδήποτε σφοδρή δεν χρειάζομαι και κανένα έγγραφο…
Σημ. 2: Μη συγχέουμε τα επίσημα έγγραφα με στοιχεία, τα οποία αποκαλύπτουν έναν προδότη… Έτερον εκάτερον.
