Με αφορμή την υπογραφή της συμφωνίας του υπερ-ταμείου με διάρκεια ισχύος τα 99 έτη, αναρωτιέται κάποιος πόσο νόημα έχουν οι μακροχρόνιες συμφωνίες, τη στιγμή όπου μέσα σε 100 χρόνια μπορεί να μην υπάρχει λίθος επί λίθου. Μην ξεχνάτε πως το 1916 (μόλις 100 χρόνια πριν) είχαμε αυτοκρατορίες στην Ευρώπη, Τσάρο στην Ρωσία, Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη, Κάιζερ στην Γερμανία, αποικίες και μία τεράστια Αυστροουγγαρία στο κέντρο της Ευρώπης. Περί εθνικών κρατών με την σημερινή τους μορφή ούτε λόγος, ειδικά στις περιφέρειες. Το 1916 ήταν και έτος του Α’Π.Π. και μάλιστα στο μέσον του.
Συνεπώς πόσο νόημα έχει μία συμφωνία αυτής της διάρκειας (πέραν του ψυχολογικού αντικτύπου της);
Η γνώση της ιστορίας αποκαλύπτει πως μπορεί να έχει αλλά μπορεί και να μην έχει.
Στις διεθνείς συμφωνίες δεν παίζει ρόλο μόνο το τι υπογράφεις αλλά και με ποιόν το υπογράφεις.
Είναι πολύ “επικίνδυνο” (είτε με την καλή είτε με την κακή πλευρά) να υπογράφεις συμφωνίες με την Αγγλία!
Η παλαιότερη διεθνής συμφωνία εν ισχύει σήμερα είναι αυτή της συμμαχίας μεταξύ Αγγλίας ς και Πορτογαλίας από το… 1379! Ισχύει κανονικότατα και σήμερα και μάλιστα υπάρχει και το πρωτότυπό της! Παρεμπιπτόντως την ενεργοποίησε (νομίμως) το 1982 με τον πόλεμο στα νησιά Φώκλαντ και της παραχωρήθηκαν βάσεις στην Πορτογαλία!
Το Χονγκ Κονγκ παρεδόθη στην Αγγλία το 1898 και για 99 χρόνια δεν τόλμησε μία τεράστια Κίνα να κάνει ούτε βήμα.
Το Γιβραλτάρ επίσης ανήκει στην Αγγλία από το 1713 με την συνθήκη της Ουτρέχτης και δεν διαφαίνεται καμία διάθεση παραχώρησης στην φυσική του χώρα την Ισπανία.
Δεν θα αναφερθώ στις “τεχνικές συμφωνιών” της Αγγλίας στην Μέση Ανατολή μεταξύ Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου, Ιράκ, Ιράν και γενικώς… Θα δείτε πως σε όλες υπάρχει Αγγλική εμπλοκή!
Συμπέρασμα: προσέχετε πάρα πολύ τι υπογράφετε με την Αγγλία, διότι μάλλον δεν θα μπορέσετε να απαλλαγείτε καθόλου εύκολα!
Εάν όμως υπογράφετε συμφωνίες με την Γερμανία δεν πρέπει να στενοχωριέστε και πολύ. Η Γερμανία έχει το “χάρισμα” να αυτοκαταστρέφεται. Είναι από τα πλέον “σίγουρα” χαρτιά στην διεθνή πολιτική σκηνή! Με το Πρώτο Ράιχ υπογράφεις, άγνωστο με ποιο νούμερο Ράιχ θα καταλήξεις στην λήξη της. Βέβαια με το προνόμιο να χάσει δύο παγκοσμίους πολέμους μέσα σε έναν αιώνα μην ανησυχείτε. Αυτό απαιτεί μοναδική ικανότητα!
Μην παίρνετε όμως και περισσότερο θάρρος απ’ όσο πρέπει.
Οι αδύναμες χώρες έχουν πολύ λιγότερες πιθανότητες να “ξεφορτωθούν” δεσμευτικές συμφωνίες και αναφέρομαι και στην Ελλάδα, η οποία το 1897 μετά την ήττα της από την τότε Οθωμανική αυτοκρατορία υπέγραψε πολεμικές επανορθώσεις με δάνειο, για το οποίο εγκαταστάθηκε ο περιβόητος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος έως το 1978, ασχέτως εάν είχε κάπως ατονήσει.
Το ζήτημα ήταν πως οι πιστώτριες χώρες του Δ.Ο.Ε. ήταν η Γαλλία, η Αγγλία (!) και η Ιταλία. Καταλαβαίνετε πως δεν υπήρχαν περιθώρια!
Συμπέρασμα 2: Εάν είσαι αδύναμος, πρόσεχε πολύ και διπλά τι και με ποιόν το υπογράφεις!
Την πλέον “διορατική” συμφωνία νομίζω υπέγραψε ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν στο Μπρεστ- Λιτόφσκ με την αυτοκρατορική Γερμανία. Στις 3 Μαρτίου του 1918 την υπέγραψε, τον Νοέμβριο του ιδίου έτους δεν… υπήρχε η Γερμανία, άρα ούτε και η συμφωνία!
Συμπέρασμα 3: Υπέγραφε ότι συμφωνίες θέλεις με κράτη τα οποία προβλέπεις πως θα εξαφανισθούν. Παράλογο; Θυμηθείτε την Σοβιετική Ένωση και την Γιουγκοσλαβία ακόμα πιο πρόσφατα!
Τι αποκομίζουμε από τα προηγούμενα;
Προσλάβετε Άγγλους διπλωμάτες για να δείτε άσπρη ημέρα! Προσέξτε όμως τι θα συμφωνήσετε προηγουμένως μαζί τους!
