Τρία κατά τη γνώμη μου είναι τα θανάσιμα αμαρτήματα, τα οποία ακυρώνουν την αξιοπιστία μίας πολιτικής ανάλυσης και προσέγγισης (ένα από τα τρία αρκεί):
- Προσωπικές Επιθυμίες
Μόλις υπεισέλθουν οι προσωπικές επιθυμίες, αμέσως η πολιτική ανάλυση μετατρέπεται σε προπαγανδιστικό κείμενο. Δεν εκφράζεις τι θα ήθελες αλλά μόνον τις εκτιμήσεις σου, όσο αντικειμενικότερα δύνασαι. - Συναίσθημα
Το συναίσθημα διαστρεβλώνει την οπτική σου. Μόλις το πρώτο δάκρυ χυθεί στα μάτια σου, η εικόνα παραμορφώνεται. Μόλις η χαρά λάμψει στο πρόσωπό σου το γέλιο δεν σε αφήνει να ακούσεις. Ψυχρός παρατηρητής λοιπόν. - Η Βεβαιότητα περί της Ορθότητας
Αυτό είναι το χειρότερο. Άποψη εκφράζεις και όχι παγκόσμια αλήθεια. Παρουσιάζεις τη δική σου διάσταση και είσαι έτοιμος να την τροποποιήσεις ή και αναιρέσεις εάν νέα στοιχεία προκύψουν, τα οποία φυσικά δεν γνώριζες. Το τελευταίο όμως καλό είναι να το υποψιάζεσαι, ώστε να μην αποκτήσουν οι εκτιμήσεις σου μία ανόητη απολυτότητα.
Σε ένα από τα προηγούμενα να διολισθήσεις και έχασες το παιγνίδι.
Σημείωση εκ των υστέρων: την εντιμότητα δεν την ανέφερα, διότι ένας ευφυής αλλά και πλέον ανέντιμος πολιτικός αναλυτής είναι τόσο δόλιος, ώστε να γνωρίζει να τηρεί απαρεγκλίτως τα ανωτέρω για να είναι αξιόπιστος.
