Ας κάνω ένα μικρό διάλειμμα και να πάρω μια ανάσα και να σας διηγηθώ άλλη μία περίεργη ιστορία. Όταν ήμουν στο πρώτο ή δεύτερο έτος στο Πολυτεχνείο (δεν θυμάμαι ακριβώς) είχαμε και τα μαθήματα σχεδίου. Τότε οι σχεδιάσεις γίνονταν με πενάκι με μελάνι με μύτες διαφορετικού πάχους και κατά συνέπεια και γραμμής επάνω στο χαρτί, ώστε να ξεχωρίζουν τα διάφορα στοιχεία.
Ήταν μία πολύ όμορφη και δημιουργική διαδικασία αν και επίπονη. Τα μελάνια χύνονταν, τα λάθη διορθώνονταν μόνο με… ξυραφάκια ξύνοντας την επιφάνεια του χαρτιού και γενικά στοιχεία μιας άλλης εποχής, την οποία όλοι οι του χώρου και κάποιας ηλικίας (μην μου θυμώσετε), θυμούνται σίγουρα με όλες της τις λεπτομέρειες.
Τότε λοιπόν στον ενθουσιασμό και την χαρά της φοίτησης σχεδίαζα διάφορα “φανταστικά” κτίρια για δική μου ευχαρίστηση. Ένα όμως με είχε συναρπάσει. Ήταν μία σχετικά μικρή ισόγεια κατοικία, την οποία σχεδίασα με πολύ μεγάλη προσοχή και με κάθε λεπτομέρεια. Όταν γράφω με κάθε λεπτομέρεια εννοώ ακριβώς αυτό. Όχι σχηματικά αλλά όπως ήταν, βρύσες, πλακάκια, έπιπλα. Όλα αυτά με πενάκια!
Δεν ήταν σχεδιαστική άσκηση, αλλά όταν τελείωσα το σχέδιο ήθελα να το δείξω στους συμφοιτητές μου. Το πήρα μαζί μου, τι ωραία τι καλά! Τότε είχα μηχανή για τις μετακινήσεις μου αγορασμένη με… αιματηρές οικονομίες και γραμμάτια πεντακοσίων ετών! Μάλιστα θυμάμαι και τον αντιπρόσωπο, ο οποίος δεν ζει πλέον και ο οποίος αφού με “έκοψε” δέχθηκε να μου την δώσει αν και δεν είχε κανένα εχέγγυο. Και αυτό ήταν ένα πολύ καλό μάθημα εμπορίου για εμένα, διότι τότε συνειδητοποίησα πως μια ματιά και μόνον είναι αρκετή να “καταλάβεις”. Να πως γεννιέται η εμπιστοσύνη! Οι καχύποπτοι παρεμπιπτόντως συνήθως την “πατάνε” μεγαλοπρεπώς.
Τέλος πάντων, παρασύρομαι και γράφω όλα αυτά τα άσχετα.
Στην επιστροφή λοιπόν, χωρίς να καταλάβω τίποτα το ρολό με τα σχέδια… έπεσε! Μόλις φθάνω στο σπίτι μου τι να δω; Άφαντα!
Αντίδραση Α: Άσχημο συναίσθημα με ελπίδα!
Αντίδραση Β: Άμεση επανάληψη της διαδρομής αντίστροφα μήπως και εντοπισθούν. Βέβαια μιλάμε για ρολό σχεδίων. Κάτι το οποίο φαίνεται πως είναι “κάτι”.
Γύρισα μέχρι το Πανεπιστήμιο, υπέθετα πως πρέπει να μου έπεσαν στον παλαιό εθνικό δρόμο Πατρών-Ρίου, όπου οι ταχύτητες ήταν μεγαλύτερες.
Τα σχέδια ποτέ δεν βρέθηκαν.
Αντίδραση Γ: Στενοχώρια χωρίς ελπίδα.
Αντίδραση Δ: Το παίρνεις απόφαση και προσπαθείς να το χωνέψεις, αλλά ποτέ δεν το ξεχνάς… Και ομολογώ πως δεν επιχείρησα να τα ξαναφτιάξω…
Που είναι όμως το περίεργο της ιστορίας;
Μετά από 35-36 χρόνια τα έφερε η ζωή να προκύψει ένα οικόπεδο στο οποίο εκείνο το χαμένο σχέδιο είναι ακριβώς αυτό, το οποίο ταιριάζει!
Το διάλειμμα (και το άρθρο) το κάνω ενώ “αντιγράφω” αυτό το σχέδιο από έναν παλιό “δίσκο” του μυαλού μου… Νοιώθω σαν να… “κλέβω” την ιδέα από έναν… δεκαεννιάχρονο φοιτητή…
Τελικά στην ζωή τίποτα δεν χάνεται.
Είναι όπως οι σπόροι, τους οποίους οι σκίουροι θάβουν στο δάσος και μετά ξεχνάνε το σημείο που τους έκρυψαν. Εκατομμύρια δένδρα έχουν φυτρώσει με αυτόν τον τρόπο.
Το ίδιο και ό,τι κάνεις στη ζωή σου. Γι’ αυτό φρόντισε να είναι καλός ο σπόρος αυτός, μην φυτρώσουν… κάκτοι ή γαϊδουράγκαθα.
Τέλος το διάλειμμα! Συνεχίζω την… αντιγραφή!
