Ομολογώ πως ο τίτλος δεν ήταν ακριβώς αυτός, τον οποίο είχα αρχικά σκεφτεί. Ξεκίνησα λίγο αργά απόψε για να δω… χωρίς πρόγραμμα και πλάνο. Είναι ημέρες τώρα που δεν μπόρεσα να κινηματογραφήσω ή να φωτογραφήσω σχεδόν τίποτα.
Σκέφτηκα πως η περιοχή στο νέο λιμάνι με τα απέναντι κτίρια-ερείπια θα ήταν μία καλή επιλογή. Ο ήλιος αργά το απόγευμα δημιουργεί ιδιαίτερες καταστάσεις με το φως.
Τελικά κατέληξα στην έπαυλη του Ευάγγελου Λαδόπουλου. Ενός από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της προ- και μεταπολεμικής περιόδου με την γνωστή πάλαι ποτέ κραταιά χαρτοποιία. (Ιδρύθηκε το 1929 και ετέθη σε λειτουργία το 1931).
Και οι σκέψεις μου εστίασαν σε πολλά… Θυμήθηκα την «Άορνο Πέτρα» της εκστρατείας του Αλεξάνδρου στις Ινδίες. Ο Αλέξανδρος περικύκλωσε την εντελώς απρόσιτη πόλη και οι κάτοικοί της έφραξαν την μοναδική στενή είσοδο προς αυτήν. Τότε κάποιος από τους εγκλωβισμένους κατοίκους φώναξε χαρούμενος:
-«Δεν μπορούν να μπουν μέσα»…
-«Ναι», του απάντησε κάποιος, «αλλά ούτε και εμείς να βγούμε έξω».
Κάπως έτσι γεννήθηκε ο τίτλος, προσέχοντας το φεγγάρι μέσα στα συρματοπλέγματα της περίφραξης της εγκαταλελειμμένης έπαυλης.
Κάθε φορά που βλέπω απροσπέλαστους χώρους σκέφτομαι πάντοτε το προηγούμενο. Και πως όποιος είναι μέσα προστατεύεται υποτίθεται από τους έξω, αλλά ούτε και ο ίδιος μπορεί να βγει.
Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε μορφή, όπου κάποιο τοίχος ή συρματόπλεγμα περικλείει κάτι και αυτό με την ευρύτερη έννοια. Προφανώς αυτό ισχύει και για τον έρωτα και αυτό αποτελεί την ρομαντική νότα του τίτλου, αλλά δεν παύει να είναι μία και πραγματικότητα. Αλήθεια δεν είχα κανένα σκοπό να δώσω αυτή τη χροιά αλλά προέκυψε.
Διότι όλα τα προηγούμενα έχουν να κάνουν με την σημασία της «ελευθερίας» και της «βούλησης».
Το φεγγάρι φαίνεται φυλακισμένο στις φωτογραφίες, αλλά δεν είναι· αλλά και είναι, διότι είναι αναγκασμένο να περιστρέφεται γύρω από την Γη. Και η ελευθερία μας λοιπόν είναι ένα σπουδαίο ζήτημα και το σπουδαιότερο κατά πόσον την έχουμε;
Και η προστασία, τελικά πόσο προστασία είναι; Και τι ελευθερία σου προσδίδει;
Η μόνη σίγουρη ελευθερία είναι αυτή του Νου. Αυτόν δεν μπορεί να τον περιορίσει τίποτα. Κι επειδή έχω ήδη αρχίσει να «πετάω» με το μυαλό σε διάφορες σκέψεις ας περιοριστώ στην λιτή και εξαιρετικά στιβαρή αρχιτεκτονική του κτίσματος.
Πάντως μην ξεχνάτε! Σε κάθε «Άορνο Πέτρα» δεν σε πιάνει κανένας αλλά ούτε και εσύ μπορείς να φύγεις.
Σημ. «Άορνος» ονομαζόταν διότι ούτε τα όρνια δεν μπορούσαν να την προσεγγίσουν. Το ωραίο όμως της ιστορίας είναι πως αυτή την πόλη με την απόρθητη Ακρόπολη και με την μοναδική είσοδο-έξοδο τελικά μετά από πολιορκία ο Αλέξανδρος την κατέλαβε. Διότι οι κάτοικοι της δεν άντεξαν άλλο τον περιορισμό. Ήταν περιορισμένη η ελευθερία τους. Για την ιστορική ακρίβεια προσποιήθηκε πως εγκατέλειψε την προσπάθεια, όταν ένοιωσε πως οι κάτοικοι δεν άντεχαν άλλο. Τότε τους περιέλαβε στην στενή έξοδο και τους κατάσφαξε (καθόλου ρομαντικό αυτό)…
