Με απασχολεί ένα σοβαρό ερώτημα: είναι δυνατόν να υπάρχουν ρομπότ… φαντάσματα; Η αλήθεια βεβαίως είναι πως πρέπει προηγουμένως να απαντηθεί και το αυτονόητο ερώτημα, εάν υπάρχουν… φαντάσματα! Αυτό δεν μπορούμε ακριβώς να το γνωρίζουμε, αλλά για τις ανάγκες του σκεπτικού μας ας δεχτούμε πώς όντως υπάρχουν!
Για να υπάρχει όμως φάντασμα σημαίνει πώς προηγουμένως υπήρξε μία οντότητα, η οποία έζησε και φυσικά πέθανε. Τα ρομπότ όμως δεν έχουν ζωή, όπως την εννοούμε και συνεπώς ούτε και θάνατο.
Στο σημείο αυτό όμως θα ήθελα να παρατηρήσω πως πριν από κάποιες δεκαετίες όταν αναφερόμαστε σε ρομπότ είχαμε κυρίως στο μυαλό μας ένα ανθρωποειδές. Μία μηχανή με τεχνητή νοημοσύνη, η οποία θα προσομοίωνε σε έναν βαθμό την ανθρώπινη εικόνα και συμπεριφορά. Αντ΄ αυτού καταλήξαμε να χαρακτηρίζουμε ρομπότ σχεδόν κάθε μηχανικό βραχίονα, ο οποίος εκτελεί μία προκαθορισμένη και αυτοματοποιημένη εργασία. Άλλη μία τραγική πεζότητα της υποτιθέμενης προόδου!
Αλλά, γιατί δεν εξελίχθηκαν τα ρομπότ σε αυτό, το οποίο οι πρώτοι επιστήμονες και οι φίλοι της επιστημονικής φαντασίας φαντάζονταν; Μα είναι τόσο απλό: δεν χρειάστηκε! Αποδείχθηκε πως είναι πολύ περισσότερο εύκολο και οικονομικό να δημιουργηθούν ανθρώπινα ρομπότ ή μάλλον για να είμαι ακριβής άνθρωποι-ρομπότ!
Ως εκ τούτου το αρχικό ερώτημα αυτο-απαντάται! Με την παραδοχή της ύπαρξης φαντασμάτων προφανώς και θα υπάρχουν τρομακτικά ρομπότ-φαντάσματα, τα οποία θα συνεχίσουν να λειτουργούν με τον αυτοματοποιημένο τρόπο με τον οποίον λειτουργούσαν στη φυσική τους ζωή.
Σίγουρα δεν θέλεις να γίνεις φάντασμα. Ακόμα πιο σίγουρα δεν θέλεις να γίνεις ρομπότ-φάντασμα. Τότε πάψε να είσαι άνθρωπος-ρομπότ.
