Όπως γνωρίζετε κατά την διάρκεια της Μάχης του Ατλαντικού στον Β΄ Π.Π. το βασικό “όπλο” για τους Γερμανούς ήταν το υποβρύχιο. Προφανώς αυτό ήταν και το θανατηφόρο πρόβλημα των Άγγλων.
Ωστόσο το πλέον εντυπωσιακό ήταν το “πώς” όριζαν την έννοια του υποβρυχίου οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Ενώ το ονόμαζαν “υποβρύχιο” στην πραγματικότητα οι Γερμανοί το χρησιμοποιούσαν ως “βυθιζόμενο πλοίο” ενώ οι Άγγλοι νόμιζαν πως ήταν “υποβρύχιο”. Οι Γερμανοί πολύ αργά το αντελήφθησαν αυτό (όπως και πάρα πολλά άλλα και γι’ αυτό έχασαν τον πόλεμο). Οι Άγγλοι όμως μόλις συνειδητοποίησαν την διαφορά άρχισαν να προσαρμόζουν και τις τακτικές τους.
Ελπίζω να είναι πολύ σαφές το πόσο διαφορετικό είναι να χρησιμοποιείς ή να αντιμετωπίζεις ένα “‘όπλο” με λάθος ορισμό.
Δύο τρία ακόμα παραδείγματα ακόμα. Η βιομηχανία κινηματογράφου δεν αφορά την παραγωγή ταινιών αλλά ανήκει στην βιομηχανία του θεάματος. Οι σιδηρόδρομοι δεν σημαίνουν απλώς διαχείριση των τραίνων αλλά ανήκουν στην βιομηχανία των μεταφορών. Το ίδιο και η βιομηχανία του πετρελαίου. Δεν αφορά την εξόρυξη του μαύρου χρυσού αλλά είναι μέρος της βιομηχανίας της ενέργειας.
Άπαξ και γίνει αυτό αντιληπτό αλλάζουν τα… πάντα!
Χαρακτηριστικά αναφέρω πως όταν οι Άγγλοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται τα “υποβρύχια” ως βυθιζόμενα πλοία άρχισαν να χρησιμοποιούν το αεροπλάνο (με ένα υποτυπώδες ραντάρ αρχικά) για τον εντοπισμό τους. Δεν μπορούσαν να κατανοήσουν όμως πως το “υποβρύχιο” αντιλαμβανόταν την ύπαρξη του αεροπλάνου και μέχρι αυτό να φτάσει στον στόχο το υποβρύχιο είχε γίνει άφαντο (είχε καταδυθεί).
Ήταν απλό. Αφού η βασική μέθοδος εντοπισμού ήταν οπτική οι Γερμανοί πρόσεχαν πάρα πολύ γύρω τους και απλώς όταν έβλεπαν το αεροπλάνο καταδύονταν • μην ξεχνάτε λειτουργούσαν σαν βυθιζόμενα πλοία άρα τον συντριπτική πλειοψηφία του χρόνου τους έπλεαν στην επιφάνεια. Αυτό λύθηκε από ομάδες συμβούλων πολιτών στην Αγγλία, οι οποίοι σκέφτηκαν να αλλάξουν το χρώμα των αεροσκαφών από γκρι χακί στο ιδιαίτερο γαλάζιο του ουρανού του Β. Ατλαντικού.
Και voilà το πρόβλημα λύθηκε!
Οι Άγγλοι παρεμπιπτόντως στην πολεμική τους προσπάθεια προσέλαβαν ιδιώτες στην διαχείριση των πρωτόγνωρων προβλημάτων αυτού του φοβερού πολέμου.
Αλλά ενώ το ζήτημα των ορισμών είναι καταλυτικό και οι λύσεις επίσης απλούστατες το μεγαλύτερο “πρόβλημα” των προβλημάτων είναι ένα:
Πως ΔΕΝ επιθυμούμε να τα επιλύσουμε! Και εάν ανήκουμε στον χώρο της πολιτικής όχι μόνον αυτό αλλά και πως θα τα περιπλέξουμε ώστε να μην επιλύονται.
Το 99% των ζητημάτων στην Ελλάδα ανήκουν στην προηγούμενη κατηγορία. Διότι και η οικονομική “κρίση” δεν ανήκει στα οικονομικά προβλήματα αλλά αφορά ζητήματα ήθους, παιδείας και κατά συνέπεια νοοτροπίας, όπως επανειλημμένως έχω διατυπώσει.
