Πριν από πολλά χρόνια αγόρασα ένα συγκεκριμένο μηχανικό μολύβι. Δεν θα αναφέρω την εταιρεία κατασκευής του ή τον τύπο του. Απλώς ήταν ένα μολύβι με μία ιδιαίτερη σχεδίαση. Μπορώ μάλιστα να ισχυριστώ πως περισσότερο για αυτό το αγόρασα.
Το συγκεκριμένο το χρησιμοποιούσα για την καταγραφή των σκέψεων μου είτε επρόκειτο περί το αρχικό σχεδίασμα ενός κτιρίου, μίας ιδέας, ενός κινηματογραφικού σχεδιαγράμματος ή σκηνικού. Είχε αυτήν την ιδιαιτερότητα και την ικανότητα αποτύπωσης αδρών γραμμών στο χαρτί και μάλλον αυτός ήταν και ο σκοπός σχεδίασης του. Η ίδια η εταιρεία το χαρακτήριζε ως αρχιτεκτονικό εργαλείο· δεν έσφαλλε.
Επειδή λοιπόν το είχα πολύ πρόχειρο συνέβη το ατυχές: το έχασα. Λόγω των καμπυλοτήτων του ήταν εύκολο να γλιστρά από όπου το τοποθετούσα. Την πρώτη φορά που το έχασα το βρήκα κάπου στο αυτοκίνητο, κάτω από ένα κάθισμα. Την δεύτερη φορά όμως χάθηκε οριστικά…
Αποφάσισα να το αντικαταστήσω. Αγόρασα λοιπόν το ίδιο ακριβώς μοντέλο αλλά με καλύτερη ξύλινη επένδυση και συνεπώς ακριβότερο. Χάρηκα, διότι το επόμενο ήταν ακόμα πιο όμορφο. Κάποια στιγμή όμως χάθηκε και αυτό…
Δύο απώλειες, κάτι άρχισε να με στενοχωρεί. Αλλά και πάλι δεν πτοήθηκα και αποφάσισα να αγοράσω και πάλι τον ίδιο τύπο, αλλά σε ακόμα καλύτερη εκδοχή και προφανώς ακριβότερο. Καλύτερο ξύλο και διαφορετικής απόχρωσης. Το χάρηκα ειλικρινά και η γνωστή ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου μου ευχήθηκε και καλές… γραμμές!
Τώρα όμως ποιο ήταν το θέμα;
Αφού έχασα τα δύο προηγούμενα, τα οποία αλληλοδιαδόχως ήταν και μικρότερης οικονομικής αξίας από το τελευταίο φοβήθηκα μήπως χάσω και το… καλύτερο τρίτο!
Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
Έπαψα να το χρησιμοποιώ για να μην το… χάσω!
Αυτές τις σκέψεις Σαββατόβραδο τις γράφω ακούγοντας θαυμάσια μουσική με τραγούδια της Ιταλίδας ντίβας Μίνας. Παρεμπιπτόντως σήμερα δεν έχω μιλήσει σε άνθρωπο, διότι ήθελα να συγκεντρωθώ απολύτως σε “κάτι”. Και αυτό το “κάτι” απαίτησε το όμορφο μηχανικό μολύβι, το οποίο και ανέσυρα μετά από πολλά χρόνια από τη θήκη του για να το χρησιμοποιήσω. Και σκεφτόμουν, πόσο διδακτική είναι αυτή η ιστορία…
Κάθε φορά, όταν χάνεις κάτι υλικό (προσοχή εδώ), το οποίο και μπορεί να αντικατασταθεί πρέπει να το αντικαθιστάς με κάτι καλύτερο. Απαλύνει τον πόνο της απώλειας και προσθέτει μία υπεραξία χαράς. Και εδώ κρύβεται η έννοια της αποτυχίας. Κάθε αποτυχία (έχω ειδικότητα επί του θέματος) πρέπει να ακολουθείται από υψηλότερο στόχο. Απέτυχες σε κάτι, συνέχισε με κάτι άλλο περισσότερο φιλόδοξο.
Όταν όμως έχεις αποκτήσει κάτι πολύτιμο και επειδή φοβάσαι μην το χάσεις ή έστω να το φθείρεις, τότε κινδυνεύεις να διολισθήσεις στην παγίδα του να μην το… χρησιμοποιείς. Αυτό έχει να κάνει με τις ικανότητες. Όσο βελτιώνονται, τόσο πρέπει και να χρησιμοποιούνται. Άλλωστε θα παραμείνεις στο στάδιο της τύχης του πρωτάρη. Αλλά οι ικανότητες προϋποθέτουν όχι μόνο χρήση αλλά και έκθεση στους κινδύνους της απώλειας και φθοράς. Άρα πρέπει να ανανεώνεις συνεχώς την πηγή της τροφοδοσίας τους.
Κρατάω στο χέρι μου και κοιτάζω το ελάχιστα χρησιμοποιημένο μολυβάκι (τρόπος του λέγειν μολυβάκι) και πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές. Σήμερα νομίζοντας πως θα έφθανα στην θριαμβευτική λύση του “κάτι” τελικώς οδηγήθηκα σε ένα πλήρες αδιέξοδο. Κι όταν είσαι σε αδιέξοδο τι κάνεις; (Γνωρίζω την απάντηση, διότι την έχω γράψει εξ΄ άλλου ο ίδιος άλλη φορά): Προχωράς!
Ήρθε η ώρα του μολυβιού! Πολλά χρόνια ήταν σε αδράνεια… Κι ας το χάσω και πάλι…
Αχ τα τρία μολύβια μου… Τελικά δεν χάθηκαν… Διδάσκουν και με την απώλειά τους. Και το τελευταίο είναι ίσως το σπουδαιότερο μήνυμα…
Anche un uomo…
