Πριν από πολλά χρόνια σε έναν δρόμο προς το Ταίναρο (στη Μάνη) συνάντησα έναν κουστουμαρισμένο άνθρωπο, ο οποίος περπατούσε στην ερημιά. Σταματήσαμε, δεν ήμουν μόνος και τον ερωτήσαμε μήπως ήθελε να τον πάρουμε μαζί μας προς το χωριό παρακάτω.
Αυτός όμως ήθελε να περπατήσει και κάπως ξεκίνησε η συζήτησή μας. Ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος μας αποκάλυψε πως λόγω των πολιτικών του φρονημάτων πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στη φυλακή και τις εξορίες. Δεν έχει σημασία ποια ήταν τα φρονήματά του και το γιατί.
Σημασία έχει -και αυτό θα ήθελα να τονίσω- πως ήταν ένας αισιόδοξος άνθρωπος με πίστη στα ιδανικά του, όποια και εάν ήταν. Ήταν εντυπωσιακή η φρεσκάδα των λόγων του και η καλά καμουφλαρισμένη πικρία του. Δεν την εξέφραζε, με τρόπο, ώστε να αποπνέει μίσος ή καημό για τα “χαμένα” χρόνια της ζωής του.
Έχει περάσει καιρός από τότε και πολλά άλλαξαν και στις απόψεις μας και στη ζωή μας. Αλλά αυτό, το οποίο έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μας ήταν αυτή η αίσθηση των ιδανικών μέσα από τον πόνο.
Παρατηρώντας τυχαία αυτόν τον πάσσαλο σε κάποιο σημείο απόψε το απόγευμα, με τα τρία καρφιά καρφωμένα μέσα του δεν μπορώ να σκεφτώ ΚΑΝΕΝΑΝ άνθρωπο, ο οποίος να μην έχει και ο ίδιος, τουλάχιστον τρία καρφιά, τα οποία του τρυπάνε την καρδιά. ΚΑΝΕΝΑΝ! Και εντελώς συνειρμικά η μνήμη μου ανέσυρε τη συνάντηση, την οποίαν σας περιέγραψα.
Όλοι μας αυτό είμαστε και οι τυχεροί από εμάς έχουν μόνο τρία καρφιά. Άλλοι έχουν περισσότερα ή έστω και ένα αλλά βαθύτερα, να τους πληγώνει. Και σε πάρα πολλούς είναι και αόρατα, διότι δεν τα διαλαλούν, αλλά υπάρχουν.
Τι μένει από όλα αυτά;
Μα το τοπίο! Αυτό κανένα καρφί δεν μπορεί να το μεταβάλλει. Και εάν ακόμα ο ουρανός ήταν σήμερα βαρύς, βροχερός και συννεφιασμένος, τα μωβ άνθη δίπλα θύμιζαν, πως ακόμα και στις χειρότερες στιγμές υπάρχει πάντα μέσα μας μία ελπίδα για να ανθίσει.
Αυτά μου μίλησαν τα τρία καρφιά… σε έναν ξεραμένο πάσσαλο, ο οποίος θα μπορούσε να είναι κάθε ένας από εμάς.
