Πρόκειται για τον αριστουργηματικό πίνακα ζωγραφικής του Γάλλου ζωγράφου Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ, τον οποίον παρήγγειλε ο Ναπολέων (1867) αλλά στο ευρύ κοινό παρουσιάστηκε πολλά χρόνια μετά το θάνατο του καλλιτέχνη (λόγω της τολμηρότητάς του, τουλάχιστον την εποχή εκείνη).
Προσωπικά αυτός ο ποταμός γυμνών γυναικείων κορμιών και με τρομάζει αλλά και με συναρπάζει. Με τρομάζει, διότι αυτή η λογική του χαρεμιού είναι από τις σκοτεινότερες πτυχές κάθε στυγνής εξουσίας ενώ συνεχίζεται και σήμερα με άλλους τρόπους, με συναρπάζει ωστόσο –κατά κάποιον τρόπο-, διότι ακριβώς μέσα σε αυτές τις πτυχές αναμοχλεύτηκαν και δημιουργήθηκαν αποφάσεις, οι οποίες προκάλεσαν γεγονότα, τα οποία επηρέασαν τη ροή της παγκόσμιας ιστορίας (και κατά κανόνα τεράστια δυστυχία σε πάρα πολλούς ανθρώπους).
Ποιο είναι όμως το ζητούμενο;
Πως αυτόν τον πίνακά του, οποίος θεωρείται και ο καλύτερός του, τον καλλιτέχνησε στα… 83 του χρόνια! Πέθανε στο Παρίσι στα 87 του.
Το προηγούμενο για όσες και όσους θεωρούν το πέρασμα των χρόνων ως καθοδική πορεία προς το θάνατο. Μάλλον ανοδική πορεία προς τη δημιουργία θα έπρεπε να νοιώθουν πως ακολουθούν (και την “επιδιόρθωση” ατυχών προθέσεων του παρελθόντος, αφού τα γεγονότα δεν μπορούν να μεταβληθούν).
Σημειώνω πως ο Ενγκρ ήταν λάτρης του Ελληνικού Κλασικισμού και πως τον θεωρούσε ως τη μοναδική αλήθεια στην τέχνη. Συχνά δήλωνε: “Εγώ είμαι Έλλην. Η καρδιά μου στέφει προς την Ελλάδα, όπως το ηλιοτρόπιο στρέφει προς τον ήλιο!”
Πηγή – credits: Από Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ – C2RMF: Galerie de tableaux en très haute définition: image page, Κοινό Κτήμα, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=15452602
