Τα Σημάδια της Ζωής ή του Θανάτου
Τώρα τι κάθομαι και γράφω τέτοια ώρα… Αλλά μερικές φορές θέλω να γράψω, διότι ζω με αυτό…
Απόψε όπως επέστρεφα στο σπίτι άκουσα τη γνωστή και θλιβερή σειρήνα ενός ασθενοφόρου. Παραμέρισα και θυμήθηκα μία άλλη περίπτωση.
Δεν θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες, εξ’ άλλου τι νόημα έχουν και ποιόν ενδιαφέρουν, αλλά η σειρήνα μου θύμισε τις τελευταίες στιγμές της μητέρας μου.
Πνευμονικό οίδημα η αιτία θανάτου. Την βρήκα πεσμένη στο μπαλκόνι του σπιτιού της όπου βγήκε να φωνάξει για βοήθεια. Δεν θα περιγράψω τη σκηνή.
Αμέσως κάλεσα ασθενοφόρο, το οποίο σε ελάχιστο χρόνο ήλθε. Αλλά ενώ υπήρχε μία μεγάλη ταχύτητα στην άφιξη, η αναχώρηση ήταν πολύ ήσυχη και αργή. Δεν βιάζονταν…
Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κάποιος τον λόγο. Χωρίς σειρήνα, χωρίς σχεδόν καθόλου λόγια, τι να μου έλεγαν άλλωστε, το ασθενοφόρο επέστρεψε στο νοσοκομείο. Ακολουθούσα πίσω του και γνώριζα.
Και δεν έσφαλα.
Βλέπετε η πείρα των ανθρώπων δεν λάθευε. Και σαν να ήθελαν να με προετοιμάσουν. Διότι πάντα, μα πάντα έχεις μία ελπίδα… Η οποία σχεδόν (πάλι) πάντα δεν επαληθεύεται.
Θυμάμαι αυτή τη σκηνή και όταν ακούω τον ήχο της σειρήνας σκέφτομαι πως είναι ένα σημάδι ζωής. Δεν χάθηκαν ακόμα όλα. Όταν όμως το ασθενοφόρο είναι σιωπηλό τότε όλα έχουν τελειώσει.
Δεν ήθελα να κλείσω την ημέρα με αυτόν τον τρόπο. Ούτε έχω καμία διάθεση απαισιοδοξίας. Απλά έχω να σας συμβουλεύσω μόνο ένα:
Να κάνετε θόρυβο, πολύ θόρυβο στη ζωή σας. Μην αφήνετε τα σημάδια ανερμήνευτα.
Η σιωπή δεν είναι καλό πράγμα.
