Προ καιρού παρακολούθησα μία Ελληνική κινηματογραφική ταινία της δεκαετίας του 60. Ταινία με χιούμορ, χαμόγελα και τραγούδια, αλλά κυρίως με πολύ φως. Και από πού έμπαινε αυτό το φως; Μα από τα παράθυρα του λεωφορείου!
Λεωφορείο της εποχής με παράθυρα, τα οποία είχαν τη δυνατότητα να ανοίγουν και με πλαϊνά οροφής, ώστε και περισσότερο φως να εισέρχεται, αλλά και να έχεις πολύ καλύτερη ορατότητα στα αξιοθέατα ή απλά στο τοπίο· έστω στον ουρανό! Βέβαια οι αποσκευές στην οροφή, όχι και το καλύτερο για την ευστάθεια και την αεροδυναμική, αλλά ούτε και την ευκολία (θεωρείστε και τις καιρικές συνθήκες). Αλλά αυτό είναι κάτι, το οποίο θα μπορούσε να τακτοποιηθεί, όπως και έγινε.
Τα παράθυρα όμως; Γιατί από το φως καταλήξαμε σε ένα ασφυκτικά κλειστοφοβικό περιβάλλον με τεχνητό κλιματισμό και όχι τον αέρα της φύσης; Να προσθέσω και τα φυμέ τζάμια και την ύπαρξη οθόνης τηλεόρασης ή διαδικτύου (wi-fi), ώστε να ΜΗΝ σε ελκύει κάτι για να βλέπεις έξω.
Γιατί;
Διότι τα ταξίδι από μία απόλαυση κατάντησε διαδικασία. Οσοδήποτε μονότονη και να είναι η διαδρομή το πλεονέκτημα του ύψους των λεωφορείων αλλά και της ασφάλειας, αφού δεν χρειάζεται να προσέχεις, μετέτρεπε τις ώρες εκείνες σε ένα κινούμενο όνειρο (με ανοιχτά τα μάτια).
Την ίδια απορία είχα στην Αμερική στο Πανεπιστήμιο. Ενώ ήταν μέσα στη φύση, ουσιαστικά ήταν εντελώς απομονωμένο από αυτήν. Δεν αντιλέγω οι καιρικές συνθήκες είναι ένα θέμα, αλλά μου ήταν ακατανόητο οι αίθουσες να ΜΗΝ είχαν παράθυρα! Βέβαια η εξήγηση ήταν στο θέμα της συγκέντρωσης στο μάθημα και όχι η παρατήρηση του περιβάλλοντος. Ο Newton (Νεύτων) όμως εάν δεν ξάπλωνε κάτω από τη μηλιά να του έρθει το μήλο στο κεφάλι δεν θα σκεφτόταν ποτέ το νόμο της βαρύτητας.
Επανερχόμενος στο θέμα των λεωφορείων και των παραθύρων η ουσία κατά τη γνώμη μου είναι πως ο στόχος (η άφιξη στον προορισμό) κυριάρχησε στην απόλαυση της διαδρομής. Κοινώς ένας “χαμένος” νεκρός χρόνος μεταξύ δύο σημείων ενώ η ομορφιά είναι στη διαδρομή!
Και προσέξτε πώς έχουν καταστραφεί και άλλα αντίστοιχα πράγματα. Η προσμονή μίας επιστολής. Ο χρόνος μεσολάβησης ανταλλαγής είχε τη χάρη του. Για τα επείγοντα καλώς υπήρχε και τα ο τηλεγράφημα. Ακόμα και το άνοιγμα του φακέλου ήταν μία ιεροτελεστία. Τώρα το e-mail πρέπει να απαντηθεί αμέσως, άλλωστε θα αποχαρακτηρισθείς ή θα απολυθείς.
Τα μεγάλα παράθυρα στα λεωφορεία, εξέφραζαν με τον τρόπο τους (και ΔΕΝ το γνώριζαν) την ίδια την απόλαυση της προσμονής της επιστολής. Η χαρά της διαδρομής πήγε περίπατο για την επίτευξη του στόχου· ο οποίος πάρα πολλές φορές δεν είχε τελικά και κανένα νόημα!
Αλλά εν τω μεταξύ εσύ την έχασες… από τα σύγχρονα παράθυρα των λεωφορείων.
Διαβάστε και τα σχόλια στην ανάρτηση στο Facebook.
