Εύη Λινάρδου, Όθων Παρής ή αλλού Πάλλης, Τώνυ Καρζής, Λίζα Γαλάνη, Λίλυ – Αλέξανδρος και Άννα Μαργκό, Μπάμπης Φωκάς, Βαλεντίνο, μία διεύθυνση Καψάλη 36 Κολωνάκι και το όνομα ενός νυκτερινού κέντρου Αράχνη.
Όλα τα προηγούμενα είναι ονόματα, μία διεύθυνση και μία επωνυμία των ηθοποιών της ταινίας “Εφιάλτης” του 1961. Εννοώ των ρόλων των ηθοποιών και όχι προφανώς των πραγματικών τους ονομάτων.
Και εάν φυσικά προσέξετε και σε όλες τις υπόλοιπες ταινίες της εποχής όλες και όλοι έχουν περίπου παρόμοια εύηχα ονόματα και επώνυμα.
Έχει σημασία αυτό;
Ναι έχει!
Η επιλογή ενός ονόματος, επειδή αποτελεί ιδιότητα με μεταφυσικές προεκτάσεις ορίζει σε μεγάλο βαθμό το είδος του ρόλου, τον οποίον θέλουμε να αποδώσουμε στον ηθοποιό. Ένα “βαρύ” όνομα σε έναν ρόλο με “βαριά” ιδιότητα ταιριάζει καλύτερα, εκτός εάν θέλουμε να περιπαίξουμε και να υποβαθμίσουμε το ρόλο μέσω του ονόματος ακολουθώντας το αντίστροφο (“βαρύ” όνομα σε “ελαφριά” ιδιότητα).
Δεν είναι τυχαίο εξ΄ άλλου πως την τακτική αυτή ακολουθούν πάρα πολλοί καλλιτέχνες του θεάματος, αλλά και συγγραφείς.
Και μία προσωπική σημείωση: το αγαπημένο μου καλλιτεχνικό ψευδώνυμο είναι αυτό της Αγγελικής Κωνσταντοπούλου, κοινώς Μπέμπα Μπλάνς με τη φωνή αλφάδι…
