Ίσως παραξενεύεστε με το θέμα, με το οποίο καταπιάνομαι. Ωστόσο αφορμή ήταν κάποια δημοσιεύματα σχετικά με μία Πατρινή κοπέλα (ιατρό μάλιστα), η οποία συμμετείχε σε ταινίες πορνό. Προφανώς δεν έχω κανένα σκοπό να κρίνω ούτε την κοπέλα, ούτε την ταινία ούτε καν τις προθέσεις της ή τα κίνητρα.
Ήταν όμως η αφορμή προκειμένου να συνδυάσω τα δημοσιεύματα με την υπόθεση του Eliot Laurence Spitzer, ο οποίος ήταν κυβερνήτης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης το 2007 έως το 2008 (τότε παραιτήθηκε), ενώ προηγουμένως ήταν ο εκλεγμένος για δύο θητείες γενικός εισαγγελέας της πόλης της Νέας Υόρκης. Ο Spitzer ουσιαστικά αυτοκαταστράφηκε από το σκάνδαλο, το οποίο αποκαλύφθηκε για τις σχέσεις του με τις πόρνες πολυτελείας.
Αλλά το μεγαλύτερο σκάνδαλο κατά τη γνώμη μου και η αφορμή μου για αυτό το άρθρο δεν αποτελεί ούτε η θέση του συγκεκριμένου ανθρώπου, ούτε η κορυφαία μόρφωσή του, ούτε η πλουσία οικογένειά του, ούτε η δική του επίσης οικογένεια, ούτε τίποτα από τα προηγούμενα.
Το ερώτημα είναι πως πλήρωνε 5,500 δολάρια την ώρα για κάθε του επίσκεψη; Συνολικά δαπάνησε 80,000 δολάρια μέσα σε ένα χρόνο (διαιρώντας βέβαια είναι πολλά τα χρήματα για 15 μόλις ώρες συντροφιά με γυναίκες, έστω αυτής της εμβέλειας).
Και το αυθόρμητο ερώτημα:
Ποιο είναι το κίνητρο, ώστε να δαπανήσει κάποιος αυτό το τεράστιο ποσό ασχέτως οικονομικής επιφανείας; Τι περισσότερο προσφέρει μία ιερόδουλος πολυτελείας από μία άλλη κοπέλα του δρόμου ή ακόμα καλύτερα μία απλή γυναίκα, την οποία μπορεί να συναντήσει κάποιος οπουδήποτε;
Απαντήσεις κλασσικού τύπου περί ιδιαίτερων ικανοτήτων, ασφάλειας από ασθένειες, διακριτικότητας, υψηλής ενδεχομένως μόρφωσης και άλλων ζητημάτων κατά τη γνώμη μου αποτελούν συγκεκαλυμμένες δικαιολογίες για τα πραγματικά κίνητρα. Ενδεχομένως κάποια φαινόμενα –μάλλον και της περίπτωσης Spitzer- εξηγούνται με την Φροϋδική ψυχιατρική. Ωστόσο τα τελευταία είναι πολύ λιγότερα σε αριθμό.
Από την εμπειρία μου όλα τα χρόνια της ζωής μου, διαπίστωσα πως τα βασικά κίνητρα, τα οποία πάντοτε (μα πάντοτε) εξηγούν θαυμάσια κάθε (κακή) πράξη των ανθρώπων ήταν και είναι δύο:
Ο εγωισμός και ο φθόνος και στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων και τα δύο μαζί.
Τα οικονομικά εάν σκεφθείτε προσεκτικά και με ενδελέχεια θα διαπιστώσετε πως αποτελούν σχεδόν μία παράμετρο με πολύ μικρότερη σημασία από αυτή, την οποία τους αποδίδεται. Στις συναλλαγές μεγάλου μεγέθους ουσιαστικά το πραγματικό κίνητρο είναι ο εγωισμός της νίκης έναντι του αντιπάλου. Και πάμπολλες φορές η τροφοδοσία του υπερ-εγώ συντρίβει κάθε οικονομική λογική.
Αντιθέτως για την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων ακολουθείται μάλλον ο νόμος της προσφοράς και ζήτησης και των απλών οικονομικών. Έχω μελετήσει πάρα πολύ προσεκτικά την συμπεριφορά στις λαϊκές αγορές. Ένα ολόκληρο πανεπιστήμιο κατά τη γνώμη μου, όπου θα διαπιστώσετε όλα τα προηγούμενα με τον καλύτερο τρόπο. Μιλάμε όμως για σαφώς μικρότερα μεγέθη. Η πορνεία του δρόμου ακολουθεί πάντοτε αυτήν την οικονομική αρχή.
Η λογική όμως των υψηλής στάθμης ιερόδουλων πολυτελείας είναι η ίδια με την λογική των πολύ ακριβών αντικειμένων. Μπορώ να αγοράσω ένα πολύ ακριβό αυτοκίνητο, μπορώ να ξοδέψω για κάποιο πολύ ακριβό αντικείμενο και μπορώ επίσης να έχω μία κοπέλα, η οποία τιμολογείται με αυτά τα ποσά την ώρα. Εκφράζω και τρέφω συνεπώς τον προσωπικό μου εγωισμό. Μπορώ κάτι, το οποίο για την συντριπτική πλειοψηφία είναι απλησίαστο, ασχέτως εάν είναι καλύτερο ή όχι.
Όσον αφορά τώρα τις ίδιες τις κοπέλες. Άποψή μου είναι πως θα πρέπει κάποιος να εξετάσει την στάση τους έναντι του σεξ. Τα χρήματα είναι αδύνατον να δελεάσουν μεγάλο αριθμό γυναικών. Ωστόσο για πολλές είναι ένα σπουδαίο κίνητρο. Προφανώς απαιτείται η ίδια ικανότητα ανέλιξης, όπως σε κάθε βιομηχανία ή υπηρεσία. Από τα 5,500 δολάρια θα υποθέσω πως ένα πολύ σημαντικό ποσοστό ξοδεύεται για την διατήρηση της επιχείρησης τους (όπως φορέματα, καλλωπισμός, συχνές ιατρικές επισκέψεις και ανάλογο τρόπο πολυτελούς διαβίωσης).
Θα τολμήσω ωστόσο να υποθέσω πως ακόμα και στις περιπτώσεις αυτές η πραγματική αλήθεια είναι κρυμμένη πίσω από κάποια κακοποίηση (όχι κατ’ ανάγκην σεξουαλική), την οποία υπέστησαν σε κάποια φάση της ζωής τους. Προφανώς αναφέρομαι στις κατ’ επιλογήν συνοδούς πολυτελείας και όχι στην πορνεία μέσω βίαιου εξαναγκασμού.
Ποτέ η πραγματικότητα δεν είναι τόσο λαμπερή, όσο το περιτύλιγμα της· και η αλήθεια της είναι ακόμα σκληρότερη.
