Πού και πού συναντάς κάποια εναπομείναντα μικρά σπιτάκια. Είναι… μικρά (!), συνήθως με κεραμοσκεπή, τετράγωνης κάτοψης και έχουν κυρίως… κήπο! Αποτελούν μικρά βασίλεια ενάντια στη χώρα των σκλάβων. Ελάχιστα άνετα, με πολύ κακή διαρρύθμιση και χωρίς καθόλου ανέσεις στέγασαν για δεκαετίες τις προηγούμενες γενιές. Από θέρμανση ούτε λόγος να γίνεται, από χώρους υγιεινής υποτυπώδεις, κουζίνα μια σταλιά και ένα, άντε δύο υπνοδωμάτια. Και εάν η οικογένεια ήταν και πολυμελής ο ένας επάνω στον άλλο. Αλλά υπήρχε ο κήπος με τα λουλούδια και σε μία χώρα όπως η Ελλάδα με τόση ηλιοφάνεια ένα καλοκαίρι εξισορροπούσε κατά κάποιον τρόπο έναν χειμώνα.
Αυτά, τα βλέπω τώρα σαν σπιτάκια, ενώ εάν ήμουν μηχανικός της προκοπής θα τα έβλεπα σαν… οικοπεδάκια. Και θα ονειρευόμουν πολυώροφα κτίσματα.
Βέβαια τα εν δυνάμει μελλοντικά διαμερίσματα θα είχαν όλες τις ανέσεις. Καμία σχέση με τα προηγούμενα. Τι θα τους έλλειπε όμως;
Η ιδιωτικότητα (το λεγόμενο privacy, δια τους Αγγλομαθείς). Διότι δεν γνωρίζω εάν το έχετε αντιληφθεί, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου σήμερα είναι η αδυναμία συγκέντρωσης. Χρειάζεται μεγάλο κόπο και επιμονή για να μείνεις… μόνος σου για να σκεφτείς! Είσαι αναγκασμένος να ζεις δίπλα σε άλλους συνανθρώπους σου και να μην μπορείς να βρεις λίγη ησυχία. Έχεις μεν τις ανέσεις αλλά από τότε που εφευρέθηκε το τηλέφωνο (πόσω μάλλον το κινητό στην πορεία) δεν μπορείς να συλλέξεις μία ώρα απόλυτης συγκέντρωσης. Και πρέπει να γνωρίζετε πως δημιουργία και πρόοδος χωρίς συγκέντρωση δεν υφίσταται.
Βέβαια και τότε ο χωροφύλακας σε εντόπιζε και ναι μεν είχες ησυχία και ηρεμία στον κήπο σου, αλλά η κρατική εξουσία δεν σε άφηνε να την απολαύσεις. Όχι πόλεμος εκεί, πόλεμος εδώ, μια το ένα, μια το άλλο. Τώρα έχεις τον πόλεμο των τραπεζών, της εφορίας, της ανελευθερίας σου και της κυβέρνησης, η οποία σε θέλει συνέχεια απασχολημένο για να μην προλαβαίνεις να σκέφτεσαι και να νιώθεις.
Τα σπιτάκια όμως αυτά, εγκαταλελειμμένα πλέον από τους τελευταίους ενοίκους τους, συνήθως κάποιους μεγάλους στην ηλικία έχουν αφεθεί στην μοίρα της μοναξιάς τους. Εάν παρομοιάζαμε τα διαμερίσματα σαν υπερσύγχρονα τηλέφωνα με οθόνες και δυνατότητες, ενώ τα άλλα παλαιότερα σπίτια απλά τηλέφωνα με τον ρότορα στο κέντρο, τα σπιτάκια αυτά είναι σαν τα… γράμματα του ταχυδρόμου. Είχες τότε την γλυκιά προσμονή να λάβεις ένα γράμμα και πολύ χρόνο με τον εαυτό σου να το διαβάσεις και να το ξαναδιαβάσεις να χαρείς ή να κλάψεις εκατό φορές, αλλά και να μυρίσεις τα τριαντάφυλλα στον κήπο σου.
Τώρα; Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τα έμαθες όλα. Τα σπιτάκια σου θυμίζουν πως έχασες την ελευθερία σου. Εμπρός ας τα γκρεμίσουμε και αυτά να γίνουν οικόπεδα για στάθμευση των αυτοκινήτων να οριστικοποιήσουμε αυτό, το οποίο νοιώθουμε αλλά δεν το ομολογούμε:
Πως είμαστε σκλάβοι, αλλά τίνος;
