Ακούω από διάφορους γνωστούς μου και όχι μόνον, πως επιθυμώντας να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους στην (όποια) κυβέρνηση ή την πολιτική κατάσταση του τόπου σκέφτονται ή έχουν αποφασίσει να επιλέξουν κάποιο από τα λεγόμενα “μικρά” κόμματα.
Δεν είναι η πρώτη φορά, κατά την οποίαν το ακούω. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση υπάρχει μία ανάλογη τάση με την λογική της διαμαρτυρίας.
Αυτή όμως είναι μία επικίνδυνη προσέγγιση. Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ποτέ δεν έδρεπε δάφνες υψηλής στάθμης. Τσουκνίδες μάλλον και υπόγειας στάθμης. Και δεν είναι μόνον Ελληνικό φαινόμενο ή προνόμιο αυτό, αλλά εδώ υπάρχει μία ιδιαιτερότητα.
Το κριτήριο επιλογής ενός κόμματος έχει υποκατασταθεί από το ρητό του “μη χείρον βέλτιστον”. Ο ανταγωνισμός δεν διεξάγεται για το ποιο κόμμα ή πρόσωπο είναι καλύτερο αλλά ποιο είναι το λιγότερο κακό. Και αυτό είναι σύμπτωμα της κοινωνίας (ξεκάθαρα).
Το να ψηφίζει όμως κάποιος με το σκεπτικό του “μικρού” κόμματος από μόνο του είναι άκρως επικίνδυνο. Κυρίως για δύο λόγους:
- Το βασικό έχει να κάνει όχι με το ποσοστιαίο μέγεθος ενός σχηματισμού αλλά με την ποιότητά του. Και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα στη Γερμανία στις πρώτες εκλογές αφότου εμφανίστηκε τον Μάιο του 1924 έλαβε περίπου 6,5% και 32 έδρες στο Ράιχσταγκ (Κοινοβούλιο), ως “μικρό” κόμμα διαμαρτυρίας. Αναφέρομαι στους ναζί και το πώς εξελίχθηκαν ως την πλέον μαύρη σελίδα ενός λαού, του οποίου τα εγκλήματα δεν διανοήθηκε ποτέ ανθρώπινος νους.Άρα το θέμα δεν είναι ένα κόμμα να είναι μικρό αλλά το τι πρεσβεύει. Και βεβαίως τίποτα δεν μπορεί να απορρίψει την εκδοχή ενός υγιούς μικρού κόμματος. Αλλά το κριτήριο τονίζω και πάλι θα πρέπει να αφορά το πολιτικό του πιστεύω και όχι το ποσοστιαίο μέγεθος.
- Το δεύτερο επικίνδυνο στοιχείο αφορά τα γεγονός πως τα μικρά κόμματα είναι συνήθως προσωποπαγή. Ένας αρχηγός, ο οποίος καθορίζει με την προσωπικότητά του το ιδεολογικό υπόβαθρο ή όποιο άλλο, ορίζεται από αυτήν ή αυτόν. Εάν ο αρχηγός είναι πραγματικά αξιόλογος τότε έχουμε ένα πιθανό κύτταρο ουσιαστικής πολιτικής φωνής. Εάν όμως είναι τυχοδιώκτης ή ό,τι άλλο τότε η ψήφος στο μικρό κόμμα είναι επιβράβευση αυτής της προσωπικότητας και ενθάρρυνση να εμφανιστούν και άλλοι.
Στα λεγόμενα μεγάλα κόμματα, τα οποία μετά την πρώιμη περίοδο, όπου ήταν ΚΑΙ αυτά μικρά η αρχηγία καθορίζεται με συγκεκριμένες διαδικασίες, αφού έχει εκλείψει ο ιδρυτής τους. Τίποτα λοιπόν δεν εμποδίζει την αλλαγή ηγεσίας, εάν αυτή ή αυτός είναι ανεπαρκής. Εάν το κόμμα τώρα από μόνο του είναι χρεοκοπημένο (ιδεολογικά) τότε θα συρρικνωθεί εκ των πραγμάτων.Σε ένα μικρό κόμμα αυτή η δυνατότητα δεν υφίσταται. Τα μικρά κόμματα λειτουργούν ως πλατφόρμες προσωπικών επιδιώξεων του αρχηγού τους εάν ΔΕΝ διαθέτουν ισχυρή ιδεολογική βάση και ήθος από τον ίδιο (ή την ίδια).
Προφανώς τα προηγούμενα τα γράφω όχι ως υπόδειξη περί ψήφισης ή μη μικρού ή μεγάλου κόμματος, αλλά ως πλαίσιο ενός απαραίτητου κατά τη γνώμη μου σκεπτικού.
Και εάν πρέπει να βαδίσω και ένα βήμα παραπέρα θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η πολιτική κατάσταση ενός τόπου αντικατοπτρίζει την ίδια την κοινωνία και τη νοοτροπία της. Εάν λοιπόν η πολιτική είναι αυτή, η οποία είναι, θα πρέπει κάποιος να κοιτάξει τον εαυτόν του στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί από ποιόν προήλθε.
Αλλάζοντας ΕΣΥ προς το καλύτερο θα αλλάξει και η πολιτική του τόπου και ποτέ δεν συμβαίνει το αντίθετο. Για να εξηγούμαστε.
